Een tweedehands koning in een tweedehandse hermelijnen mantel
Als Willem-Alexander I morgen in zijn (tweedehands) hermelijnen mantel door de Nieuwe Kerk schrijdt (een koning loopt niet, hij schrijdt) hebben we hier definitief een tweedehandsje als vorst.
Een man, niet eens meer een symbool maar een zelfbenoemde (inhoudelijke) lintjesknipper, zonder missie, die zich voor zijn dromen door de heffe des volks laat inspireren en akkoord gaat met een kroningslied in kreupel Nederlands.
En dat niet alleen: we hebben vanaf morgen ook een tweedehands democratie. We modderen gewoon door met oude gewoonten, zij het dat we langzamerhand, goddank, afscheid nemen van het door God gegeven gezag waarop Wilhelmina zich graag mocht beroepen. De nieuwe koning heeft geen idee, zo bleek tijdens zijn inhuldigingsinterview, wat zijn bevoegdheden zijn, maar zeker is wel dat het niet die van zijn moeder zijn. Hij heeft zich de kaas van het brood laten eten nog voordat hem de kroon op het hoofd is gezet. Hij wil voor die acht ton per jaar best een lintje doorknippen, verder gaan zijn ambities niet.
Oranjes doen uit zichzelf een stap terug
Er kwam niet eens een fel inhoudelijk debat in de Tweede Kamer aan te pas om de macht van het Koningshuis (dat schrijven we nu nog even met een hoofdletter) in te perken. De Oranjes hebben uit zichzelf al een stapje terug gedaan. En nemen genoegen met een rol in de Story als knuffelsymboolgezin van het land in plaats van een rol in de grote politieke debatten in het centrum van onze democratie.
Waar zijn moeder en zeker zijn grootmoeder ‘verdacht’ werden van politieke voorkeuren en die ook zeker hadden, is de rol van Willem-Alexander in de politiek niet eens meer aan de orde. Hij neemt alleen nog de eed af van de ministers in dat rare zaaltje dat we vorig jaar voor het eerst op televisie zagen.
Nieuwe Thorbecke
In het wonderlijke gezelschap van zijn vakbroeders dat zich morgen in Amsterdam verzamelt – er zijn zelfs nog enkele alleenheersende vorsten bij; waarom zijn die hier eigenlijk welkom? – zal het koningschap van Willem-Alexander vast een beetje sjofel gevonden worden. Een deel van het volk staat langs de kant te juichen, maar meer uit gewoonte dan uit enthousiasme. Werkelijke macht heeft hij niet, en die komt hem ook niet toe.
Een van zijn voorvaderen, Willem II, ging in 1848 alleen met de grootst mogelijke dwang akkoord met een verdere democratisering van het land. Willem-Alexander accepteert alle alle beslissingen met een glimlach, zei hij tijdens zijn interview vorige week. Laten we hem een handje helpen en een met een paar wijze besluiten een eind maken aan deze kolder. Dit land heeft een nieuwe Thorbecke nodig.
