Als Anouk de finale niet haalt, is dat een nederlaag voor de muziek
Iemand terugvinden op Pinkpop is bijna net zo onmogelijk als het eten van een broodje Limburger zonder mosterdsaus op je t-shirt te knoeien. Omdat iedereen elkaar voortdurend kwijt is, ligt het mobiele verkeer volledig plat. Vooral op de eerste dag, als alle telefoons nog een volle batterij hebben.
Vorig jaar kampte ik met dat probleem en dus zat maar een ding op: wachten tot Anouk speelt en dan naar de persruimte gaan. Onder de schrijvende muziekpers heeft Anouk bar weinig fans. Anouk, dat is iets voor veertigjarige Kruidvatmedewerksters met praktische kapsels en felgekleurde heuptasjes, gratis bij drie pakken Slim-Fast mueslirepen.
Maar nu ze deelneemt aan het songfestival, is Anouk plots één van ons. Zij gaat in Malmö de eer hooghouden van de scene die haar tot voor kort nooit écht heeft willen omarmen. Voor het eerst kan het me iets schelen of Nederland de finale haalt. De kans dat het lukt is in tijden niet zo groot geweest.
Een korte terugblik:
De Toppers waren een misser. Nederlanders weten dat Gordon, René en Jeroen gezellige geinponems zijn, maar de ongeïnformeerde Kroaat ziet drie bolle mannen van middelbare leeftijd in net niet lekker sluitende glitterkostuums.
Sieneke was het dieptepunt. Dit was de muzikale verwording van de teloorgang van het tolerante imago van Nederland in het buitenland. In plaats van dat we ons ervoor schaamden, zetten we een act neer die ons verlangen naar het Nederland dat nooit bestaan heeft met tien benzinestiften onderstreepte. Het werd gelukkig keihard afgestraft.
De 3Js hadden kunnen slagen, maar ze kwamen met een minder-dan-niets-aan-de-handliedje dat zelfs in verzorgingstehuis Het Eindstation in Putten nog zou worden afgedaan als ongeïnspireerd en slaapverwekkend.
Joan Franka had wél het liedje, maar niet de ervaring en ging daardoor genadeloos de mist in. Met een indianentooi op haar hoofd.
Het beste nummer sinds De troubadour
Anouk is een ervaren rot, draagt geen indianentooi en als haar kleding te nauw sluit is dat voor de ongeïnformeerde Kroaat alleen maar een pré. Maar boven alles is Birds een erg goed liedje. Het beste sinds De troubadour uit 1969 zelfs. Het is subtiel walsend, gevoelig zonder pathetisch te worden en echt niet te moeilijk, zoals gevreesd wordt. Anouk heeft bovendien een prachtige, zalvende stem, die zich stiekem veel beter leent voor dit soort ballads dan voor die oerdegelijke rockliedjes.
Ze is heus niet ineens de nieuwe Feist of Cat Power of PJ Harvey, maar die doen toch niet mee. Van al die Oostblok-Beyoncéklonen moet ze het kunnen winnen. Zo niet, dan is dat een nederlaag voor de muziek. Waarschijnlijk kan het haar geen reet schelen, maar als ze weer eens op Pinkpop staat, dan ga ik voor de gein even kijken.
