Spring naar de content

Niemand houdt het droog bij Giel Beelen

Lieve Giel, 

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Olga Kortz

Er waren tijden dat ik naar 3FM luisterde zonder na te denken. Ik had me teruggetrokken op mijn slaapkamer, ik had mijn ouders kenbaar gemaakt niet lastiggevallen te willen worden, ik maakte mijn huiswerk, ik maakte kennis met nieuwe muziek en ik kraste een beetje in mijn agenda. Wie er die week de lijst van knapste jongen van de school aanvoerde. Hoeveel weken nog tot de carnavalsvakantie. Ik sleet mijn puberdagen achteloos. Ondertussen luisterde ik 3FM. Iedere dag. Ik was tevreden met het aanbod. Jij was toen een jong talent. Het enfant terrible van de radio. Je gebruikte drank en drugs tijdens de uitzending. Je liet je pijpen tijdens een uitzending. Zoals de wereld er nu uitziet, zou je jou een echte BNN’er noemen. Grote bek, weinig kennis van zaken, makkelijk scoren.

Ik had weleens foto’s van je gezien en ik had zo’n mijn ideeën waar het recalcitrante gedrag van jou vandaan kwam. In principe heb ik niets tegen lelijke mensen. Ik heb zelf ook tijden gehad dat ik dacht dat ik lelijk was. Ik had een beetje met je te doen. Dat tegen jouw vette haar ogenschijnlijk niets te beginnen was. Dat je witte, slechte huid af en toe iets vlekkeriger was dan normaal, maar nooit een gezonde teint had.

Om dat te compenseren noemde je Mein Kampf het meest indrukwekkende boek dat je kende. Riep je luisteraars op poederbrieven naar de KRO te sturen. Je schoot alle kanten op in de hoop dat iedereen jou zou typeren als ‘Giel, die mooie gek op de radio, dat komische figuur dat weg komt met zijn lelijkheid, wiens lelijkheid misschien zelfs wel iets aandoenlijks heeft, voor wie het hoe dan ook niet uitmaakt dat hij zo ontzettend lelijk is, omdat hij de mensen iedere dag op zo’n plezierige manier kan vermaken.’

En toen kwam de dag van de metamorfose. Zoals iedereen met een gezonde relatie, scheidde ook jij op een bepaald moment van jouw verkering. Je ruilde haar in voor een dertien jaar jonger meisje. Een model, naar het schijnt. Het roer moest toen om. Je zou bij haar niet meer wegkomen met je lelijkheid. Er zou een punt aanbreken waarop ze achter het masker van de goede grappen van Giel Beelen jouw ware gezicht zou zien. En dan zou ze je verlaten. Om dat voor te zijn nam je een stylist in de arm. Je liet je haar verven. Je kreeg een hip montuur op je neus gezet. Je werd in te strakke kleding gehesen. Het vieze mannetje van de radio was verdwenen. Het leven zit vol verrassingen, zoveel mogen we inmiddels wel vaststellen. Je was opeens een catch. Of een pratende aankleedpop, het is maar hoe je het bekijkt.

Gefascineerd heb ik dat allemaal gadegeslagen. Zoals ik ook geboeid voor de TV naar jouw programma – je benadrukte een paar keer dat dit jouw programma was, De beste singer-songwriter van Nederland – keek. De tranen biggelden over je wangen bij sommige kandidaten. (Ik vond dat er een beetje eng uit zien, een huilende aankleedpop.) Zoals ze ook bij Sanne Hans en Eric Corton over hun wangen biggelden. Ik geloofde die tranen wel. Ze zagen er authentiek uit.

Af en toe verdacht ik jou ervan een minuut niet met je ogen geknipperd te hebben, om de tranen op te wekken, maar ik zie daar Eric Corton niet voor aan. En Sanne Hans ook niet. Dat zijn echte mensen. Die spelen niet. Bovendien, en ik denk dat Eric Corton het precies in deze worden gezegd had kunnen hebben: knappe jongen die het wél droog houdt in de nabijheid van Giel Beelen.

Liefs,

OK