Doping: desastreus voor de wielersport, maar een zegen voor de muziek
Een opnamestudio, provisorisch omgebouwd voor een belangrijke persconferentie. Voor een enorm mengpaneel staat een haastig opgetuigd tafeltje met daarop een replica van Thing uit The Addams Family, twee ondefinieerbare zwarte beeldjes, een gouden kalf en dito dildo. Twee mannen die eruit zien alsof ze jonger zijn dan ze eruit zien (ja, dat kan) schuiven aan. Muzikanten. Kan niet missen.
De eerste is Ernst Reijseger, cellist. Hij speelt niet van die zwaar aangezette kitsch die je kent van alles-lijkt-mis-te-gaan scènes in films met Hugh Grant, maar onnavolgbare post-avant-garde voor gepensioneerde concertgebouwdirecteuren en moeilijk kijkende wijnkenners. De tweede, met al dat haar, is Arjen de Vreede a.k.a. dj DNA. Met Urban Dance Squad was hij verantwoordelijk voor het beste Nederlandse album ooit.
Spijt
Ernst en Arjen hebben iets uit te leggen. Hun hele carrière hebben ze drugs gebruikt en daar hebben ze spijt van. Daarom willen ze al hun gewonnen prijzen en awards – De Boy Edgar Prijs, een Gouden Kalf, een zootje Edisons, een Bird Award, de Popprijs – teruggeven.
Niet echt natuurlijk. Het is maar een grapje.
Vanwaar dit filmpje? Ter promotie van een gezamenlijk project, vrees ik. Waarschijnlijk hebben ze dezelfde dealer, kennen ze elkaar daar van. Hun samenwerking zal klinken als een astmapatiënt die op een bakfiets vol parende krekels halverwege een kasseienstrook problemen krijgt met zijn versnellingsapparaat. De redactie van Vrije Geluiden wrijft in haar handjes.
Zeven gele truien
Over kasseienstroken gesproken en voor de slechte verstaander: het filmpje is een knipoog naar doping in het wielrennen. Je kunt afvragen of het niet een beetje vreemd is dat muzikanten als Reijseger en DNA er gewoon mee wegkomen, terwijl Michael Boogerd en Lance Armstrong diep door het stof gingen en samen niet minder dan zeven gele truien moesten inleveren.
Nee, dat is niet een beetje vreemd. Doping of niet, voor de Tour de France maakt het niets uit. Ze doen misschien een half uurtje langer over de Alpe d’Huez, maar uiteindelijk is iemand als eerste boven en is het spannend en heroïsch en d’rop en d’rover en Parijs is nog ver.
De kerstplaten van The Osmonds
In de muziek is dat anders. Zonder doping was ‘Sgt. Pepper’ van The Beatles net zo baanbrekend geweest als de kerstplaten van The Osmond Brothers. Dan had Jimi Hendrix even psychedelisch geklonken als De Kast. Pete Doherty was tijdens zijn studie bevriend geraakt met Guus Meeuwis en had de accordeon ter hand genomen in Vagant. Herman Brood had misschien nog geleefd, maar dan als biologische slager. In Raalte. Op z’n best.
Als muzikanten geen drugs zouden gebruiken, dan zouden de luisteraars het doen. Probeer maar eens clean te genieten van ‘Hello’ van Lionel Richie. Lukt niet.
Wat dat betreft mogen we Reijseger en DNA dankbaar zijn. Geef die jongens een award.
