Leo Beenhakker is de beanyman
Hij doet het weer: Leo Beenhakker gaat net als zeven jaar geleden het nationale voetbalteam van de Caribische eilandengroep Trinidad & Tobago onder handen nemen.
Beenhakker maakte furore met Trinidad & Tobago door de nationale ploeg in 2006 voor de eerste keer naar het eindtoernooi om de wereldtitel te leiden. De minister president was toentertijd zo blij met de plaatsing dat hij de dag des oordeels meteen tot nationale feestdag bombardeerde.
Limen
Dus. Trinidad & Tobago. Ooit geweest? Nee, dan ben je niet de enige want de bestemming ligt niet erg voor de hand. Het is het land van Dwight Yorke, steelpan muziek, limen* en cricket. (*Limen: met vrienden en familie drinken, veelal ijskoud bier en rum, eten en kontschudden op ritmische steelpan muziek. Overal en altijd wordt gelimed en er is áltijd een reden om te limen). Voor een mannenblad vloog ik er in 2006 heen en ging via trainingsvelden, echte fans en quasi voetbalkenners op zoek naar Don Leo. Want de bondscoach, die moest op die twee kleine eilandjes toch wel ergens te vinden zijn?
Je voelt ‘m al aankomen, Beenhakker was in geen velden of wegen te bekennen. Hij was dan wel coach, niemand had hem ooit op één van de twee eilanden gezien. Ook in het Hilton hotel met golfbaan, in de bloedhete hoofdstad Scarborough van Tobago, hadden ze hem nooit gezien. En dat terwijl golfen de grootste hobby van Leo is. Al moest ik van de barman wel aan Beenhakker doorgeven dat hij altijd gratis mocht komen golfen. Nee, voor mij gold dat niet.
Beanyman
Even later die dag ontmoette ik voetbalbelofte Sid Gray, nummer twee ‘from Tobago’. Volgens Gray ‘begrijpt Leo het Caribische leven, dat het er net wat relaxter aan toe gaat. “Hij is zelf ook een heel relaxed man. Zijn bijnaam? Wij noemen hem Beanyman.” De laatste keer dat hij Leo heeft gezien was een paar weken geleden, toen ze in IJsland trainden.
Bij de Trinidad and Tobago Football Federation op het andere eiland, Trinidad, krijg ik na weken bellen en mailen nog steeds geen gehoor. Want de druk bezette perschef Shaun Fuentes wil natúúrlijk met een Nederlandse journalist praten, maar graag mórgen. Inmiddels kende ik deze beleefde Caribische uitdrukking, wat elke willekeurige andere morgen kan zijn, tussen nu en pakweg twee jaar. Als ik dan toch maar onaangekondigd op het kantoor van de voetbalbond aankom, zit Fuentes rustig achter zijn bureau. “Kom je uit Nederland? Maar meneer Beenhakker is er niet, hoor. Ik weet eigenlijk niet waar hij is. Misschien terug naar Nederland, of op Barbados misschien.”
Aan de muur van de perschef hangt een Guinness Book of Records record: het grootste voetbalshirt ooit gemaakt, 35,9 meter x 34,4 meter. Op zijn bureau staat ook het Goal Handbook. In een poging leuk te doen, zeg ik: ‘Dat boek hebben jullie nu met Leo niet meer nodig, toch?!’ De perschef zet mij snel zijn kantoor uit en roept mij na: “Bel mij morgen tante, dan is hij er misschien.” Ik heb hem tot op de dag van vandaag nog nooit ontmoet en dat hoeft ook niet meer. Want hoe zeg je dat beleefd? Ja, zó: dat Don Leo mij na al die jaren aan mijn reet kan roesten.
Reisjournalist Iris Hannema (1985) reist sinds 2008 schrijvend en fotograferend, in haar eentje, de wereld over. Als u wilt weten waar zij zich nu bevindt, kunt u haar volgen op Twitter.
