Bernard Wientjes heeft gewoon gelijk: verkopen dat tafelzilver
Hij opperde het al eerder in De Volkskrant maar deed het gisteren in Het Financieele Dagblad nog eens opnieuw.
De Nederlandse staat moet gewoon z’n belangen in ABN AMRO, SNS en de Alt-A-hypotheekportefeuille van ING verkopen. En desnoods nog wat deelnames in landelijke netwerken. Doe ook de NS maar weg. En het belang in Schiphol. Allemaal belangen waarin de staat als aandeelhouder het verschil niet maakt.
Omdat de staat met een kasstelsel werkt, ontstaan er geen boekhoudkundige verliezen. Dat we méér hebben betaald dan we terug krijgen – als het hele rijtje dat ik noemde wordt verkocht is dat overigens niet zo want op de NS en Schiphol zullen we dikke winsten maken – doet er niet toe. Die consequenties hebben we al in de staatsschuld verwerkt toen we die belangen namen.
VNO-NCW topman Wientjes kreeg gisteren een hoop hoon over zich heen. Wie goed kijkt ziet dat die hoon uit politiek Den Haag kwam, het waren ministers, een premier, de Tweede Kamer en Klaas Knot van De Nederlandsche Bank en zoals u weet is Knot ook een voormalige hoge ambtenaar.
Kritiek dus van de visionairs die nu al jarenlang radeloos ronddarren en met elk van hun gedachte oplossingen nieuwe problemen veroorzaken.
Natuurlijk is het zo dat de verkoop van die spullen een eenmalig bate oplevert terwijl er structureel, dus jaarlijks terugkerend, van alles gedaan moet worden. Maar vooral ook moet de economie gaan groeien. Dat betekent direct lagere werkloosheid en meer vertrouwen.
Het is jammer dat die criticasters zo weinig van de huidige crisis begrijpen en vooral ook niet waarom die in Nederland – het voormalige Europese modelklasje – relatief dieper is dan in de meeste andere landen.
Meer dan in andere landen is de crisis in Nederland vooral een vertrouwenscrisis. We worden helemaal gek van een niet aflatend politiek Den Haag dat de ene na de andere zekerheid vernietigt en daarmee ons vertrouwen. Akkoorden, veronderstelde oplossingen en nieuwe tegenvallers bereiken ons met steeds kortere intervallen. Na elk CBS-, DNB- of CPB-cijfer begint het circus van paniekzaaien weer opnieuw.
Inmiddels weten we dat Brussel, in de persoon van Olli Rehn, er genoegen mee neemt als we volgend jaar één procent van onze BBP bezuinigen, zeg maar zes miljard. Ik zou overigens helemaal geen boodschap hebben aan Brussel, het brengt ons niks dat er al niet was.
Wat zou het niet goed zijn voor het consumentenvertrouwen als we nu zouden kunnen weten dat die zes miljard er gewoon is – uit de verkoop van het tafelzilver – en u en ik als gevolg daarvan gewoon een jaar rust in de tent krijgen. Er komen in dat jaar geen nieuwe bezuinigingen en ook niet de dreiging ervan. Dat jaar kan dan worden gebruikt om in alle rust naar meer structurele oplossingen te zoeken. En zie: die zullen waarschijnlijk minder ingrijpend hoeven te zijn omdat ons consumentenvertrouwen in zo’n situatie niet verder zal dalen maar zal toenemen. Dat zou zomaar een prille economische groei kunnen veroorzaken, we kopen weer dingen, durven weer uit te geven.
Bernard Wientjes heeft dat goed begrepen. Economie is vooral ook een psychologisch proces. Jammer – en een gemiste kans – dat ze dat in Den Haag nog altijd niet zien.
