Unilever doet het maatschappelijk verantwoord. Da’s niks voor aandeelhouders
Sinds 1 januari 2009 is Paul Polman de topman van Unilever. Bij zijn aantreden was ik enthousiast en met mij vele beleggers.
Het aandeel was door een gebrek aan focus en daadkracht van zijn twee voorgangers, Anthony Burgmans en Patrick Cescau flink in waarde gedaald en noteerde begin 2009 zelfs onder de € 13,50. Als ik dit schrijf staan we al weer boven de € 30,-, dat is knap gedaan met effectief beleid. Maar het is ook al weer bijna tien procent onder de top van eerder dit jaar. Toen werd net niet de € 33,- aangetikt.
Het momentum lijkt voorbij, steeds meer analisten waarderen het aandeel af naar ‘houden’ of ‘verminderen’. Het enige koopadvies gaat tot € 32,-, dat is te weinig opwaarts potentieel om de boel nog echt in beweging te krijgen.
Unilever zit in een lastige positie al denken ze er daar zelf anders over. De Europese markten zijn verzadigd, het is een verdringingsmarkt geworden waar de strijd gaat tussen Unilever, Nestlé en Proctor & Gamble. De een z’n winst is dan de ander z’n verlies als u van merk verandert.
De groei moet komen uit de emerging markets, het buzzword, de laatste jaren. Inderdaad groeien de economieën in Zuid Amerika, Azië en Afrika vaak flink sneller dan hier, in heel veel landen ontwikkelt zich nu de middenklasse die voor dit soort producten zo belangrijk is. Maar bijna overal neemt die groei af, soms zelfs al heel sterk. De vraag is dan waar het de komende jaren wel vandaan moet komen.
Intussen zien we Paul Polman steeds vaker in de krant en op internationale podia als de topman van een internationale onderneming die het het beste met de wereld, het milieu en de lokale bevolking voor heeft. Dat is heel mooi en ook gewenst maar het feit dat hij er zo de publiciteit mee zoekt vind ik een verdacht signaal. Net als de bouw van prestigieuze grote nieuwe hoofdkantoren zie ik dit soort manifestatiedrang als een rood licht voor de aandeelhouderswaarde. Ik weet het, het is een ijskoude vaststelling.
Nog niet zo lang geleden hadden we in Nederland een topman van ons grootste postbedrijf, Peter Bakker, die hetzelfde deed en de Verenigde Naties ging helpen. Intussen raakte zijn bedrijf in de gevarenzone en ging het aandeel door het putje. Maar voor het zover was werden er hele krantenpagina’s aan dat nobele type gewijd en was hij een gevierd spreker – zo kon het dus ook. Dat klopt. Maar daar hebben de aandeelhouders je niet voor aangenomen. En die hebben in zijn geval de rekening wel betaald. Doneren was goedkoper geweest.
Dr. Doom is een pseudoniem. Als belegger is hij verantwoordelijk voor het beleggingsbeleid van Beleggingsvereniging Fibonacci. Op het moment van het schrijven van deze column heeft de vereniging posities in Ahold, Akzo Nobel, ASML, DSM, Heineken, KPN, Philips, Shell en Unilever en is (heel even) Long in de AEX. De positie in de AEX is kortlopend en wisselt regelmatig. Die kan dus nu al anders zijn. Volg Dr Doom op Twitter.
———
Download de gratis app van Tablisto om ons maandblad op uw tablet te lezen
Volg HP/ De Tijd op Twitter
