Spring naar de content

En de winnaar is: Heleen Mees

Is er een pulpvariant van de Pulitzer Prize? De prijs voor het beste roddelartikel? Zo ja, dan moet-ie absoluut gaan naar de schrijvers van het verrukkelijke stuk in de NY Daily News over Heleen Mees.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Dries Muus

De eerste zin van het stuk, een soort samenvatting, is bijzonder goed gekozen:

‘A SEXY DUTCH economist’s obsession with another number cruncher added up to a whole lot of trouble.’

Alleen ‘Sexy Dutch economist’ is al genoeg om je nieuwsgierig te maken. Maar de schrijvers – Shayna Jacobs en Rich Schapiro – zijn niet van die gemakzuchtige journalisten die één vondst per zin genoeg vinden. Ook ‘another number cruncher’ is erg sterk. Je hóórt ze overleggen.

‘Shayna. Help me even. Synoniem voor ‘econoom’?’
‘Kun je niet gewoon ‘collega’ schrijven?’
‘Don’t be ridiculous. Economen, wat doen die eigenlijk de hele dag?
‘Eh…. Numbers crunchen?’

Let ook op dat woordspelige ‘added up to’. De subtiliteit. De speelsheid.

‘Shall I lick your balls?’
Na deze wervelende introductie schakelen de auteurs meteen over op de feiten. Heleen Mees stuurde foto’s van zichzelf, masturberend, naar haar ex-geliefde, ‘number cruncher’ Willem Buiter. Ze stuurde ook foto’s van andere vrouwen. Helaas vermeldt het artikel niet welke andere vrouwen. Vriendinnen? Pornosterren? Sexy Dutch economists? Vrouwenlichamen met Heleens hoofd erop gephotoshopt?

In totaal stuurde Heleen meer dan duizend e-mails in twee jaar. De mails bevatten bedreigingen, en een ‘hyper-sexual come-on’, aldus Jacobs en Schapiro. Namelijk:

‘What can I do to make it right? Shall I lick your balls?’

Het kan aan mij liggen, maar bij de woorden ‘hyper-sexual come-on’ verwachtte ik toch iets meer. Dit moeten we vooral beschouwen als een lovenswaardige poging tot een pragmatische oplossing. Mees vraagt Buiter ook nog of ze een kind moeten adopteren. Beetje saaie vraag. Dat vinden de schrijvers ook. Je merkt de opluchting in de volgende zin:

‘At least one message was far darker.’

Godzijdank. Wat was die duistere boodschap?

‘Hope your plane falls out of the sky.’

Tja. Ik wil de zaak niet bagatelliseren – het ís ook vervelend om zoveel mails te krijgen, ik word al moe van mijn drie nieuwe mailtjes per week, waarvan er minstens één een aanbieding is voor goedkope vliegtickets, maar: telt dit echt als ‘duister’? Is het niet een nogal voor de hand liggende verwensing? Ik weet zeker dat Mees beter kan.

Nog meer hoogtepunten
Gelukkig bevat het meesterwerkje van Jacobs en Schapiro voldoende andere hoogtepunten:

‘Buiter demanded she stop, and still the loony stalker kept harassing him.’

Hier wordt voor het eerst naar Mees verwezen als ‘stalker’. Niet zomaar een alledaagse, doodnormale, voor rede vatbare stalker. Nee, een ‘loony stalker.’ Charmante term, ‘loony’. Te weinig gebruikt. Ook sterk: Buiter wordt omschreven als ‘the object of her twisted desire’. ‘Twisted desire’, alsof Mees wekelijks een kinderboerderij afwerkt. Zoals het een New Yorks roddelbericht betaamt, eindigt het stuk met een sublieme nietszeggende getuigenis van Heleen Mees’ doorman (die uiteraard anoniem blijft):

‘A doorman at her building in DUMBO, Brooklyn, described her as a generous tipper and frequent traveler who is always seen with her bike and laptop.’

Dat is misschien waarom Amsterdam nooit een fatsoenlijke roddelindustrie zal ontwikkelen. Wij hebben geen doormen.

Onderaan het stuk lezen we:

With Edgar Sandoval and Nicholas Wells

Er zijn dus in totaal vier mensen verantwoordelijk voor dit proza. Je merkte het eigenlijk meteen al: dit moet een samenwerking zijn tussen meerdere briljante geesten. Die elkaar blindelings aanvoelen. Wie zegt er dat schrijven eenzaam is?

Nu alleen nog goede afspraken maken over wie wanneer de Pulitzer op de schoorsteenmantel mag zetten.