Het Lowlands-blokkenschema en de ondankbaarste beroepen van de muziekindustrie
Chris Martin en Eddie Vedder kent iedereen wel, maar die andere gasten in Coldplay en Pearl Jam zijn anoniem als plankton.
Drummers halen hun schouders op, trekken hun shirt uit en weten dat ze altijd terug kunnen vallen op hun rijke ouders (in een slecht geïsoleerd flatje leer je niet drummen). De gitarist gooit zijn haar los en klimt stoer bovenop de monitorboxen. En de bassist? Die staat in een donker hoekje, schichtig als een hertje, aantrekkelijk als een naakte molrat, de onmisbare brug te slaan tussen ritme en melodie. Niemand die hem opmerkt. Van elke vier groupies is er één voor de drummer, één voor de gitarist en de zanger krijgt er twee.
De recensent
Maar liever bassist dan recensent. Die bezoekt festivals in Surhuisterveen en Loon op Zand om onbetaald stukkies te tikken voor een blog dat niemand leest. Zijn treinkaartjes betaalt hij zelf. Na jaren zwoegen heeft hij eindelijk al zijn clichés (‘laat de zomer maar beginnen’) opgebruikt. Hij heeft geleerd smaak en kwaliteit te scheiden. Voor een bekende site schrijft hij een sterk onderbouwd oordeel over een uitverkochte show in de Melkweg. De ene prachtige volzin volgt op de ander. Maar enkel vooringenomen fans lezen zijn relaas en parkeren alles wat ook maar een beetje naar kritiek riekt met zinnen als: ‘Volgens mij is deze recensist naar een ander concert geweest.’ Of: ‘Iemand die Yannis Philippakis verkeerd spelt, kan ik onmogelijk serieus nemen.’
De glazenhaler
Maar liever recensent dan glazenhaler. Die kruipt met een lampje op zijn kop door plassen bier om de plastic glazen op te rapen die asociale bezoekers, die er nooit over nagedacht hebben dat ‘plastic glazen’ eigenlijk heel vreemd klinkt, daar klakkeloos neergeflikkerd hebben, terwijl er nota bene ‘please return to bar’ op staat. En maar geïrriteerd zuchten als de glazenhaler zich een seconde in hun blikveld bevindt. Aan het eind van de avond is zijn broek kapot en gaat de barman er met de mooie meisjes vandoor.
De voetveeg
Maar er is één man die het slechter getroffen heeft. Die meer shit over zich heen krijgt dan alle parkeerwachters van Nederland en Mart Smeets samen. De voetveeg van de muziekwereld. In het vakje ‘beroep’ op zijn belastingaangifte vult hij in: blokkenschema-maker bij Lowlands.
De blokkenschema-maker is niets minder dan een genie. Hij heeft de wiskundeknobbel van Alan Turing en maakt bij Songpop gehakt van Leo Blokhuis. Binnen een paar uurtjes puzzelt hij het perfecte schema in elkaar.
Dan begint het pas echt.
Allereerst zijn er praktische bezwaren. Noah & The Whale kan helemaal niet op vrijdag om 16:00 uur spelen, want dan staan ze op Pukkelpop. Dat moet naar de zondag. Maar daar staat Villagers al. Zo schuift alles op, totdat er een iets minder ideaal, maar toch nog alleraardigst schema ligt.
Dan komen de boekers en de platenmaatschappijen. Het zijn de bankiers van de sector, met veel macht en een grote bek. Hun bands mogen niet tegelijk met een publiektrekker geprogrammeerd staan. Niet te vroeg op de dag. Niet in een klein achteraftentje. Zéker niet in een te grote tent.
Gehavend en vertrapt
Na weken van getouwtrek is het schema gehavend en vertrapt als het Lowlands-terrein op zondagavond. Rapid Razor Bob tweet het de wereld in. De blokkenschema-maker heeft besloten om niet te kijken, maar de nieuwsgierigheid wint het van zijn verstand. ‘Hoe kunnen ze James Blake en Bat For Lashes nou tegelijk programmeren?’ leest hij. ‘Dus The Menzingers speelt maar een half uurtje? ‘Wat heeft Tame Impala in de Alpha te zoeken?’
Het ergste is dat het schema er uiteindelijk helemaal niet toe doet. Mensen slaan Austra over omdat hun vrienden liever naar Editors gaan. Ze laten Alabama Shakes schieten, want dat is helemaal aan de andere kant van het terrein.
De maker van het blokkenschema ziet het, loopt naar de bar, vraagt om een pen en krabbelt iets op zijn hand. Als je heel dichtbij komt, kan je het lezen.
‘Niet vergeten. Maandag solliciteren voor glazenhaler.’
