Spring naar de content

Rusland siddert onder de druk van Michael van Praag

Er is al veel gezegd en geschreven over de barbaarse anti-homowet in Rusland, die homoseksuelen verbiedt om in het publieke domein hun liefde te uiten. Talloze mensenrechtenorganisaties hebben hun onvrede geuit, evenzoveel demonstraties hebben niets opgeleverd. Om politieke druk hoorde je Poetin alleen maar heel hard lachen. Tot nu.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Matthias Pauw

Niemand minder dan KNVB-voorzitter Michael van Praag, bekend als voormalig Ajax-preses en een huwelijk of 16, zal de roze meubelen gaan redden. Hij liet tijdens de Gay Pride – waar jawel, voor het eerst sinds de erkenning der homoseksuele medemensch, ook voetballers aanwezig waren – weten dat er eerst op regeringsniveau gesproken moest worden. Minister Timmermans brak het zweet al uit maar Michael bedoelde daarmee zichzelf. Hij zal het onderwerp in september onder de aandacht brengen van Minister Mutko, die hij blijkbaar ‘Valerie’ mag noemen.

De plasser van Giel Beelen
Waar menig regeringsleider een fikse slok wodka neemt alvorens met knikkende knieën het Kremlin te betreden, kijkt Van Praag de ijskoude Russen recht in de ogen. Zijn stalen zenuwen doen de ijzeren vuist van Stalin vergeten. Niemand kan om de glimmende vrouwenverslinder heen als het om mannenliefde gaat. Dat we daar niet eerder aan dachten. Nog maar een goede week geleden was ons beste wapen in de strijd tegen Russische mensenrechtenschendingen de ontblote plasser van Giel Beelen.

Hoe Van Praag dit klaar gaat spelen? Heel simpel. Via de UEFA. Hij gaat ‘Valerie’ er op aanspreken dat wij er hier niet van gediend zijn en neemt ‘misschien wel een filmpje mee van de Gay Pride’.
Dat zal ze leren. De Russische ogen opeens geopend. Dat had nog nooit iemand geprobeerd.

De goede zaak
Tot zover niks aan de hand. Althans, met het idee dat de Michael van Praags van deze wereld moeten blijven strijden voor de goede zaak.

Maar dan blijkt de zelffelicitatie van Van Praag – die zich duidelijk op een roze wolk begaf die we voorheen vooral zagen bij types als Ivo Niehe en Jeroen Krabbe – toch maar een holle frase. Want, zo voegt hij aan alle stevige taal toe: we moeten hoe dan ook gaan: “Dat soort landen lacht om thuisblijvers”.

En natuurlijk, de Chinezen maakte het weinig uit als we niet naar Beijing waren afgereisd, en ook de Russen kan het niets schelen als wij niet komen opdagen om een “mensenrechtenprobleempje”. Maar bij ‘Sotsji’ knelt de sportschoen sterker dan in Beijing. Onze eigen ploeg, onze eigen jongens en meisjes lopen daar niet veilig rond als ze zichzelf zijn. Wij mogen niet de druk leggen op het handjevol homoseksuele topsporters. We gaan met zijn allen of we gaan niet.

In september komt Michael van Praag uitleggen dat we niet gaan. Als een echte vent.