Gezocht: horecaondernemer met ballen (en tijd)
Feest! Het televisieprogramma EenVandaag, vroeger TweeVandaag, bestaat twintig jaar. Bij wijze van verjaardagscadeau mogen de redacteuren van het programma hun favoriete reportage uit de rijke historie van het programma uitlichten. Woensdagavond koos een redacteur voor het verhaal van Marlies. In 2008 behaalde Marlies haar VMBO-diploma. Niets bijzonders, ware het niet dat Marlies het Syndroom van Down heeft.
Vijf jaar later bezocht de redacteur Marlies om te kijken of zij haar droom had verwezenlijkt, een baan als gastvrouw in de horeca. Een baan tussen ‘normale’ mensen wel te verstaan. Want Marlies wil meedraaien in de samenleving. Marlies heeft haar droom tijdelijk kunnen verwezenlijken. Tot een maand geleden was zij werkzaam bij een congrescentrum waar zij eerder stage liep. Marlies’ moeder vertelt voor de camera dat ze tijdens de stage verbaasd waren over de kwaliteiten van haar dochter. Tijdens het vaste dienstverband lagen de verwachtingen echter hoger.
Plaatsvervangende machteloosheid
Haar voormalige werkgever bevestigt dit voor de camera. Een horecabedrijf is nou eenmaal een hectische omgeving waarin soms weinig tijd is. Toch steekt de horecamanager heel dapper de hand in eigen boezem. Volgens hem was er te weinig tijd en aandacht om de gewenste aandacht en structuur te bieden die iemand met een beperking nodig heeft. De horecamanager heeft dan ook weinig vertrouwen in het kabinetsplan om 125.000 mensen met een beperking aan een baan te helpen, al is hij wel in gesprek met andere congrescentra over hoe zij mensen met een beperking werkruimte kunnen bieden.
Ondanks dat de reportage veel ‘feelgood’ momenten bevatte werd ik overvallen door een soort plaatsvervangende machteloosheid. Zijn wij als samenleving echt niet in staat om Marlies’ droom, simpelweg meedoen in de werkende samenleving, te realiseren? Een populair politiek mantra wil dat we moeten kijken naar wat mensen wel kunnen in plaats van wat ze niet kunnen. Denken in mogelijkheden, niet in beperkingen, wil het populaire managementjargon.
Tot op het bot gemotiveerd
Mooie woorden die niet alleen met de mond beleden moeten worden. Ik heb het voorrecht gehad dat ik Marlies een paar keer heb mogen ontmoeten. Het is voor mij onbegrijpelijk dat deze levenslustige, ambitieuze jongedame werkloos is. Met haar vrolijkheid tovert zij zelfs bij Maarten van Rossem nog een glimlach op het gezicht. Natuurlijk begrijp ik dat je als bedrijf geen ‘gewone’ werknemer binnenhaalt. Zoals gezegd behoeft Marlies extra aandacht en begeleiding. Maar daar krijg je dan ook een tot op het bot gemotiveerde werknemer voor terug. Iemand voor wie werk geen broodwinning is, maar een toegangspoort tot de samenleving.
Ja, het vergt ook iets van andere personeelsleden. Maar is samenwerken alleen een middel om zo efficiënt mogelijk geld te vergaren voor de werkgever? Of is samenwerken een manier waarop we de samenleving tot een fijnere plek voor iedereen kunnen maken? Een manier waarmee we ook mensen met een beperking de kans geven hun talenten te ontplooien. Een manier om werk echt waardevol te laten zijn. Ik hoop van wel.
Marlies is in ieder geval klaar om samen te werken. Wie nog meer? Ik hoop van harte dat er in de omgeving Wageningen/Wijk bij Duurstede horecaondernemers zijn met het lef en de tijd om Marlies een kans te geven. En voor de ondernemers elders in het land, er zijn genoeg andere talenten die staan te trappelen om aan de slag te gaan.
