Spring naar de content

Het gelijk van mooie Marion Bartoli

“Je moet op je hoogtepunt stoppen”, wordt vaker gezegd dan gedaan. Het spontane stoppen van Marion Bartoli komt wel in de buurt.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Tim Jansen

Nog geen twee maanden geleden vierde zij haar grootste triomf met de zege op Wimbledon. Afgelopen week zette zij in Cincinnati na een verloren tweederondepartij een punt achter haar carrière. Nog maar 28, maar het lichaam was leeggespeeld. De Française wilde niet langer haar lijf pijnigen voor sportief succes. Het abrupte besluit doet vermoeden dat de liefde tussen haar en het tennis stevig bekoeld is. Al vraag ik mij soms af of deze liefde ooit bestaan heeft.

Een wetenschappelijk experiment
Bartoli is namelijk één van de speelsters met een strenge tennisvader. Het type vader dat talent geen ruimte wil geven om te ontsnappen. Mannen van wie ik vermoed dat zij hun dochters beschouwen als een potentieel goudgerand pensioen. Walter Bartoli gaf zijn baan als huisarts op om zijn dochter te coachen.

Nadat papa Bartoli Monica Seles aan het werk had gezien had hij besloten dat zijn dochter haar forehand dubbelhandig moest slaan. Zijn ongewone trainingsmethoden maakten van Bartoli een onorthodoxe speelster. Zelfs het geploeter van landgenote Amelie Mauresmo, die ook een tijdje als adviseur van Bartoli fungeerde, was van grote schoonheid in vergelijking met het gehark van Bartoli. John McEnroe omschreef het spel van de Française ooit als “een wetenschappelijk experiment.”

Niet alleen haar spel is weinig gracieus. Ze heeft ook een schier oneindige lijst met zenuwtikjes op de baan. Tot kort voor de opslagbeurt van opponenten staat ze met haar rug naar de tegenstander te hupsen. Tussen de punten slaat ze nerveus met haar racket in het luchtledige, alsof ze vliegen wil doodslaan met een elektronische vliegenmepper. Nee, in tennissend opzicht zal ik Bartoli niet missen. Zij is één van de vele powertennisers. Het powertennis wordt gedomineerd door de atletische Serena Williams en de langbenige sexy Oost-Europeanen. In tegenstelling tot de Sharapova’s van het tennis stond Bartoli – vriendelijk gesteld – niet bekend om haar uiterlijke kwaliteiten.

Sexy jurk
Tijdens Wimbledon suggereerde een BBC-commentator dat Bartoli’s vader ooit aan zijn dochter had verteld dat ze geen lekker wijf zou worden en dat ze daarom hard moest vechten voor succes. Bartoli haalde haar gram op de journalist door te zeggen dat ze nooit had gedroomd van een leven als model, maar wel van een Wimbledonzege. Net toen de wereld dacht dat ze vrede had met haar lelijke voorkomen verscheen ze sexy gekleed op het Wimbledongala.

Bartoli heeft gelijk. Als sportster moet je in de eerste plaats op je prestaties beoordeeld worden. Een mooi uiterlijk en een sexy jurk zijn mooi meegenomen. Maar met de kop van een Boliviaanse mijnwerkster, de armen van een olieworstelaar en onooglijk tennis kun je ver komen. Als je beschikt over een enorme portie werklust, een hoge pijngrens, doorzettingsvermogen – en als het even kan een ambitieuze vader – kun je zelfs Wimbledon winnen.