En dan gaan we nu beslag leggen op alle huizen van dit kabinet
Via de website van Quote werd eind vorige week bekend dat zo’n 60 boze beleggers beslag hebben gelegd op twee huizen van voormalig VVD-coryfee Hans Wiegel.
Ze hebben zich verenigd in een stichting die tientallen miljoenen claimt aan achterstallige rente en aflossing. Die claim rust op een aantal vastgoedfondsen die Bouw State in de naam voeren, met daaraan de toevoeging I. Of II. Het gaat door tot en met V. Of misschien nog wel verder.
Al die vastgoedfondsen zijn samengesteld en op de financiële markt geïntroduceerd door de Bouwhuis Groep, opgericht door Jonald Bouwhuis. Ze zijn ten dele met bankkrediet gefinancierd, maar het eigen en aansprakelijk vermogen werd bijeengebracht door beleggers die obligaties kochten, gelokt door een rendement van 9 procent.
Op de site van de Bouwhuis Groep is het nog altijd een vrolijke en optimistische boel. Een opwekkend muziekje speelt terwijl u door de hosanna-informatie scrolt.
Het zal u en mij moeite kosten om vastgoedfondsen te vinden die er florissant voor staan. Daarvoor moeten we nog een paar jaar wachten, dat zullen dan de fondsen zijn die op dat moment worden opgericht terwijl ze tegen bodemprijzen het vastgoed opkopen dat door de huidige fondsen zal moeten worden geliquideerd.
De problemen van de Bouwhuis Groep zijn niet bijzonder in de sector. ik heb ook geen reden om te denken aan fraude of oplichting. De markten zitten tegen, enorm tegen.
Als belegger weet ik dat succes vele vaders kent, maar falen een wees is. Dat denken overkomt nu Bouwhuis. Maar vooral zijn kompaan Hans Wiegel, die zich, naar verluidt voor 50 duizend euro per jaar, tot voorzitter liet maken van een stichting die de belangen van de obligatiehouders behartigt. Hij liet zich filmen in een promotiefilmpje dat niet anders kan worden uitgelegd dan dat het bedoeld was om met zijn naam en faam vertrouwen te wekken. Daar zal hij nu wel spijt van hebben, maar net als de regering, bankiers en topeconomen had ook hij de enorme klap in de vastgoedmarkt niet zien aankomen. Én net als die beleggers.
Inmiddels wachten de obligatiehouders al jaren op hun maandelijkse rente-uitkeringen. En dat zijn ze zat; ze vinden nu dat Hans Wiegel voor hun schade moet opdraaien.
Dat doet het natuurlijk heel goed in publiciteit, maar ik geef ze geen schijn van kans.
Ze hebben vorderingen op die vastgoedfondsen, niet op de stichting waarvan Wiegel bestuurder is. Ze kochten porties van € 50.000, die werden aangeboden met de wettelijk verplichte waarschuwing dat deze belegging door het bedrag buiten het toezicht van de AFM viel. Ze kozen voor negen procent rendement dat daarmee ruim tweemaal zo hoog was als ze als spaarrente konden krijgen. Elke hogere rente wijst op een verhoogd risico. En ten slotte was er de – in dit geval niet eens wettelijk verplichte – prospectus met een uitgebreide risicoparagraaf. De risico’s die zich blijken te hebben ontwikkeld, werden er in genoemd.
Met of zonder Hans Wiegel konden ze zich van al deze zaken op de hoogte hebben gesteld, de informatie was er.
Hans Wiegel heeft gewoon gedaan wat hij als politicus gewend was. En wat politici altijd doen. Ze verkopen een bepaald beleid, wekken de indruk dat ze daar persoonlijk voor instaan. En als dat beleid dan mislukt – daarvan zijn we tegenwoordig maar al te vaak getuige – dan geven ze niet thuis. Gaan we daarvoor beslag leggen op hun huizen? Ik weet niet eens of het wettelijk kan, maar het lijkt me onzin. U kunt ze bij de volgende verkiezingen naar huis sturen.
Hans Wiegel heeft persoonlijk geen enkel risico geschetst of verdedigd, maar hij zal hebben vastgesteld dat de diverse ‘Bouw States’ dat keurig wel deden. Beleggers konden weten waar ze aan begonnen. Dat kun je van heel veel politici niet eens zeggen.
