Spring naar de content

De noodzakelijkheid van Rob Kamphues en De Reünie

Weinig hoofden kunnen mij zo blij maken als het gelukzalige smoeltje dat Rob Kamphues trekt wanneer hij vertelt over een bijzondere klas.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Tim Jansen

Als presentator van De Reünie bespreekt Kamphues vaak treurige of ontroerende verhalen, zoals dat van Alan Villafuerte. Het ontbreekt Kamphues zeker niet aan compassie en empathie, maar hij is op zijn leukst tussen een oud-schoolklas waarin hij kan fungeren als de boodschapper van geluk. Zijn twinkelende oogjes en oprechte opgetogenheid doen mij dan denken aan een kwispelende hond die een dag eenzaamheid vergeet op het moment dat hij tegen je been opspringt.

Dit weekend beloofde de leader van De Reünie weer veel goeds. Rob orakelde dat in de klas van vandaag iemand zat die bij de NASA had meegewerkt aan de Pathfinder, het ingenieuze karretje dat op Mars rondreed om ongetwijfeld nuttige dingen te doen. Helaas heb ik de veelbelovende uitzending niet gezien. Ik raakte verstrikt in mijn smartphone toen er een Facebookuitnodiging voor een reünie van mijn basisschoolklas binnenkwam.

Vrijwel nooit heb ik mij afgevraagd hoe het mijn oud-klasgenoten is vergaan. Misschien die ene keer dat ik bedacht dat het mooiste meisje van de klas (Rob zou een uitstekende vervanger van Jaap Jongbloed zijn trouwens) ooit meedeed aan een modellenwedstrijd van De Telegraaf. “Wat is er van haar terechtgekomen,” fluisterde ik, de stem van Rob indachtig. Mijn nieuwsgierigheid naar haar en andere klasgenoten was gewekt, en gelukkig stilt Facebook de eerste trek.

Het mooiste meisje is nog steeds knap, maar heeft een baan achter de schermen bij een omroep in plaats van een modellencarrière. De jongen die regelmatig een cello meesleurde werkt bij de Amsterdam Cello Biënnale. Allicht iemand in de benijdenswaardige positie die een hobby tot beroep wist te promoveren. Verder stuitte ik op twee namen die mijn brein volledig waren ontschoten, waaronder M. die inmiddels getrouwd bleek met R. uit mijn oude voetbalteam. Niet iedereen is het dorp ontvlucht. De jongen die met zijn streken het meest aanspraak maakte op de titel ‘etterbak van de klas’ was ook goed terechtgekomen. Hij is getrouwd en vader. Het Power Rangerspak waarin hij ooit naar school kwam, iets wat bij mij zowel verbazing als bewondering opriep, is ingeruild voor een koksmuts.

Is Facebook nou een zegen voor het fenomeen schoolreünie? In organisatorisch opzicht werkt Facebook enorm drempelverlagend, en dat maakt de kans op een succesvolle reünie, gemeten in het aantal deelnemers, natuurlijk groter. Maar het bederft ook een deel van de pret. Door de gedeelde informatie weet je direct veel meer van oud-klasgenoten dan je vroeger zou doen. Gelukkig blijft de informatie vaak beperkt tot wat foto’s, burgerlijke staat en de werkgever. Voor zover ik een beeld had van oud-klasgenoten heb ik dit niet drastisch bij hoeven te stellen.

Hoe zou dat andersom zitten? Hoe word ik bezien? Als ik mijzelf zou moeten karakteriseren, dan was ik het stille jongetje met bloempotkapsel en Zeeman-truien dat achterin de klas braaf zijn schoolwerk deed en goede cijfers haalde. Een nerd, zo u wil. Een zoontje van een alleenstaande, werkende moeder dat per ongeluk op een Gooise rijkeluisschool was beland. Niet gepest, maar – uit fatsoen of empathie – gedoogd. Zouden mijn oud-klasgenoten op basis van de beperkt beschikbare informatie vermoeden dat mijn schoolprestaties zich later omgekeerd evenredig zouden ontwikkelen aan mijn mondigheid?

Misschien heb ik een aardige karakterverandering ondergaan, maar vooralsnog onvoldoende om centraal te staan in de show bij Rob Kamphues. Afgaande op de Facebookprofielen hebben ook mijn oud-klasgenoten een weinig spannend, maar geslaagd leven. Maar hoe weet je dit zo zeker? In zekere zin liggen schoolreünies en Facebook in elkaars verlengde. Beide zijn podia waarop de successen keurig worden uitgestald en tegenslagen worden weggemoffeld. Succes is sociaal, leed persoonlijk. Facebook mag wel organisatorische drempels slechten, maar voor de mooiste verhalen moeten we blijven vertrouwen op de empathie, de eerlijke ogen en de zalvende stem van de trouwe tweevoeter Rob Kamphues.

Onderwerpen