Verval, en hoe het ook kan: Gang of Four versus Fischer-Z
Als ik ‘enorm goede concerten’, ‘best wel okaye concerten’ en ‘extreem slechte concerten’ in een top 3 zou mogen zetten – wat ik mag – dan zou ‘extreem slechte concerten’ minstens op 2 staan en waarschijnlijk zelfs op 1. Vergane glorie is daarbij favoriet. Voor bijvoorbeeld eten of seks gaat dat niet op. Ik heb liever een degelijke zeven dan een bord bedorven zwarte truffels of een nacht met een meisje van wie ik de naam niet ga noemen omdat ik in wezen een goed mens ben. Bij concerten werkt dat klaarblijkelijk anders. Dan is verval, zo niet mooi, dan toch op zijn minst boeiend.
Afgelopen week speelde Gang of Four op het Incubate-festival in Tilburg. Gang of Four is een nonchalant depressieve Britse new-waveband van rond 1980 die van niet te onderschatten invloed was op onder meer R.E.M., Red Hot Chili Peppers, Nirvana en Franz Ferdinand. Vooraf was het best wel een ding, dit optreden.
Aanfluiting
Het werd een aanfluiting. Allereerst begonnen ze drie kwartier te laat, wat op een festival niet zo handig is, omdat de rest van het programma gewoon doorloopt. Van de originele bezetting bleek vervolgens enkel de gitarist over te zijn. Het enige noemenswaardige was verder dat de frontman een magnetron tot moes sloeg. (Wat ik toejuich. Ooit komt de dag dat men erachter komt dat magnetrons allerlei verschrikkelijke ziektes veroorzaken. In een magnetron opgewarmd eten heeft de eigenaardige eigenschap om onnatuurlijk heet te worden. Veel heter dan wanneer je het in een pan opwarmt. Daarna koelt het razendsnel af, zodat je bij de eerste hap je bek brandt en met de tweede de boel kan blussen. Dat mag dan geen onomstotelijk bewijs zijn voor het feit dat je er enge ziektes van krijgt, maar dat die dingen het beste op een podium tot moes geslagen kunnen worden, lijkt me duidelijk.)
Wat ik in de vorige alinea schrijf, met uitzondering van dat stuk tussen haakjes, heb ik uit recensies gehaald (hier, hier en hier). Ik was namelijk zelf niet bij het optreden en daar baal ik van. Gelukkig stond de volgende afgang alweer aangekondigd. Gisteren speelde John Watts van Fischer-Z namelijk voor een schamele twee euro in een kroegje in Amsterdam. Fischer-Z is weliswaar een stuk minder invloedrijk dan Gang of Four, maar ze waren minstens zo populair. Ze scoorden meerdere Europese top 10-hits, waarvan er nog altijd twee in de Top 2000 staan. Niet dat dat een graadmeter is, maar toch.
Union Jack-motief
John Watts is 58, maar je zou hem niet argwanend naar zijn id vragen als hij om 65+-korting vraagt. Hij heeft nog net niet het uiterlijk van iemand die je spontaan helpt bij het oversteken, maar dat kan niet lang meer duren. Zijn oudemannenhoed past perfect bij zijn schijnbare leeftijd, net als zijn kringloopwinkelcolbert. Hij draagt sportschoenen met Union Jack-motief die op een zekere jeugdigheid zouden kunnen duiden, maar net zo goed op de eerste tekenen van alzheimer. Zijn gitzwarte wenkbrauwen hangen als twee rustende naaktslakken boven zijn fonkelende pretogen wanneer hij vertelt dat het een vreemde avond is omdat zijn vader op sterven ligt. Vervolgens speelt hij een stuk of zes liedjes, puur en liefdevol, als een ode aan de man die hij ooit was. Zijn stem blijkt lang niet meer zo krachtig als drieëndertig jaar geleden, maar dat wordt grotendeels goedgemaakt door zijn enthousiasme. De rest fantaseren we er zelf bij.
Dat was dus niet de blamage waar ik op hoopte en waarvoor ik in eerste instantie gekomen was, maar ik kan niet anders zeggen dan dat ik genoten heb.
Nu ik erover nadenk, vind ik enorm goede concerten eigenlijk toch beter dan extreem slechte.
Foto via: fischer-z.com
