Tieten en een koprol
Na lang zeuren mag ik aanwezig zijn bij een repetitie. Anton zegt dat ze nog zoekende zijn naar de juiste vorm. Hij wil niet dat er al iets uitlekt over de voorstelling. Diederik en hij willen het publiek verrassen. Ik ken Anton nu een paar jaar. We leerden elkaar kennen toen ik zaterdagdiensten ging draaien in de sekswinkel van mijn ouders. Een extra zakcentje is nooit weg wanneer je een puber bent. Anton schreef destijds seksverhalen voor erotische tijdschriften. Op zaterdag kwam hij controleren wat de eindredactie van zijn verhalen had overgelaten.
We raakten aan de praat en bleken van dezelfde boeken en films te houden. Anton en ik zaten in de kroeg, lazen en becommentarieerden elkaars werk en tipten elkaar boeken en films. Echte vrienden werden we niet, goede kennissen wel.
De repetities vinden plaats in een bovenzaal van De Nieuwe Vorst in Tilburg, de huidige woonplaats van beide heren. Ik wacht voor de deur en rook sigaretten. Natuurlijk ben ik weer veel te vroeg. Diederik ontmoet ik voor het eerst. Hij wordt door een taxi voor de deur afgezet. Hij is dikker dan ik had verwacht. Langer ook. Anton is erg afgevallen. Ik schat dat hij misschien nog zestig kilo weegt. Zijn wangen zijn ingevallen. Zijn T-shirt slobbert om zijn bovenlijf. “Stress,” zegt hij, “ik kan eten wat ik wil.” Anton is op de fiets gekomen. Zijn voorband is zacht. Verder is de fiets prima in orde.
Diederik vraagt of ik even twee espresso wil halen bij de bar. Hij haalt een propje uit zijn broekzak en drukt het in mijn hand. Ik vouw het propje open. Het is een briefje van vijftig euro. “Keep the change,” zegt Diederik. Hij en Anton lopen via een rode wenteltrap naar boven. Ik bestel twee espresso aan de bar. Ik vraag er ook twee glaasjes water bij. Bij een espresso moet je altijd een glaasje water drinken, anders krijg je last van je maag.
Confettikanon
Diederik zegt dat hij uit een confettikanon geschoten wil worden. Hij moet dan op een trampoline landen, een salto maken en door Anton opgevangen worden. Anton hangt dan ondersteboven aan een trapeze. Samen zwaaien ze dan hand in hand boven de hoofden van het publiek en zingen ‘I will survive’. “Briljant!” roept regisseur Porgy. Hij laat zich op zijn knieën vallen en slaat een paar keer met zijn vlakke hand op de vloer. “En dan kom ik in een helikopter op en zing ‘Eye of the tiger’!”
“Eh, jongens,” zegt Anton, “dat zie ik niet zitten. Jullie zijn veel te barok. Ik wil het literair invullen, de kracht van suggestie gebruiken, het publiek een taartpunt bieden waarna de mensen zelf de hele taart erbij moeten fantaseren.” Porgy zegt dat hij geen taart meer eet. Hij zegt dat hij al drie kilo is afgevallen. Diederik zegt dat hij wel honger heeft. Ik zie dat hij me zoekt. Ik zit achterin de zaal, boven, in het donker. Zijn twee espresso heeft hij al opgedronken. De glazen water heeft hij niet aangeraakt.
Een grote P
Anton loopt heen en weer over het toneel. Hij trekt nerveus aan zijn sjekkie. Diederik speelt vooraan op het podium viool. Het klinkt erg vals, ik hoor noten uit de viool komen die technisch gezien niet uit het instrument kunnen komen. Porgy klapt in zijn handen. “En dan maak ik op de achtergrond een handstand!” roept hij. Diederik zegt dat hij het akkoordenschema zelf heeft bedacht. Diederik laat op zijn iPad ontwerpen voor de kostuums zien. Porgy wijst op een van de kostuums en roept: “En dan heb ik precies zo’n kostuum maar dan met een cape en een kroon en een grote P op mijn borst!’ Diederik zegt tegen Porgy dat hij helemaal geen kostuum krijgt. Hij zegt dat Porgy als regisseur is ingehuurd, dat alleen Anton en hij op het toneel staan, dat Porgy in de coulissen blijft staan.
“Geniaal!” roept Porgy, “dat gaan we gebruiken! Jullie proberen een show op te voeren, maar ik kom steeds tussendoor op het podium en dan houd ik een monoloog van een uur, dan is het pauze en daarna vertoon ik filmpjes uit mijn jeugd. Daarna speel jij viool en leest Anton een gedicht voor. Ik zweef ondertussen met een heteluchtballon boven het publiek en strooi met rozenblaadjes en fruit. Jongens, dit wordt een hit! I can smell Broadway from here.”
Tieten
Na het pissen sta ik mijn handen te wassen. Ik bekijk mijn tanden in de spiegel. Volgens mij zijn ze weer geler geworden. Ineens staat Porgy achter me. Hij draagt een strak wit shirt. Gelukkig is katoen een rekbare stof. Zijn tieten zijn goed te zien. Hij heeft harde tepels. Hij vraagt me wat de insteek van mijn artikel wordt. Ik zeg dat ik nog niet weet of ik iets over de repetities ga schrijven. Ik zeg dat ik Anton goed ken, dat ik benieuwd ben naar alles wat hij doet. Porgy vraagt of het misschien mogelijk is dat in het artikel verwerkt wordt dat er nog plaatsen beschikbaar zijn voor zijn nieuwe voorstelling en dat hij ook nog steeds beschikbaar is om stemmetjes in tekenfilms te doen. Porgy hinnikt als een paard. Hij zegt met een hoog stemmetje dat hij een paard is. “Oké,” zeg ik. Ik wrijf mijn handen droog tegen de zijkant van mijn broek. Porgy zet zijn gebalde vuisten tegen de spiegel. Hij kijkt me aan en zegt: “Ik sta met mijn hoeven tegen de spiegel! Ik sta met mijn hoeven tegen de spiegel!” Porgy vraagt me of hij een koprol moet doen, hij zegt dat dat misschien leuk is voor het artikel. “Oké,” zeg ik. Ik zeg dat het artikel wel al aan de lange kant is.
