Oost-Europeanen: Lodewijk Asscher roept maar wat
Al weer een tijdje geleden luidde minister van Sociale Zaken Lodewijk Asscher de noodklok. Dat soort gedrag wil nog weleens voor daadkrachtig worden gehouden, en de pers besteedde er dan ook veel aandacht aan.
Zijn verhaal sloot goed aan bij de onderbuikgevoelens van een groep Nederlanders die ik zelf niet direct tot het electoraat va de PvdA zou hebben gerekend.
Zijn stelling: we worden hier overstelpt door Oost-Europese werknemers die, omdat ze voor een habbekrats werken, de banen van onze Nederlanders inpikken, en die oneigenlijk gebruik maken van sociale voorzieningen.
Omdat Lodewijk Asscher vanaf dag één met de handen in het haar zit vanwege de almaar oplopende werkloosheid, die hij weliswaar niet veroorzaakt maar ook niet effectief bestrijdt, vluchtte hij naar voren.
Zijn verhaal werd tot in Brussel gehoord, maar gevraagd naar een feitelijke onderbouwing bleef hij – volgens Brussel – akelig stil. Er is meerdere malen naar gevraagd, Asscher reageerde niet. Zijn ‘dreigende dijkdoorbraak’ kon hij niet met argumenten staven.
Ja, Oost-Europeanen mogen hier werken, maar van een verstorende invloed op lokale arbeidsmarkten was in elk geval in Brussel niets bekend. Misbruik van Oost-Europeanen – bijvoorbeeld door onderbetaling of ontduiking van andere regels – zou een prioriteit van het Nederlandse toezicht moeten zijn. Dat wordt geacht hetzelfde voor Nederlandse werknemers te doen. In Europees verband is er ook geen verschil meer: een werknemer is een werknemer. Misschien zijn Oost-Europeanen eerder dan hun Nederlandse collega’s bereid voor de laagste CAO-salarissen te werken. Misschien werken ze wel harder. Zijn ze minder ziek. Dat is dan een probleem dat niet aan hun kant maar aan de kant van de Nederlandse collega’s moet worden opgelost. Het is marktwerking en zal uiteindelijk de concurrentiekracht van het Nederlandse bedrijfsleven vergroten.
De Europese Commissie heeft inmiddels een eigen onderzoek laten doen naar mogelijk misbruik van buitenlandse werknemers in de Europese lidstaten en de daar geldende sociale voorzieningen. Want zo’n geluid als dat van Asscher wordt ook in andere landen gehoord, en dat is niet gek: overal is de werkloosheid te hoog en bijna nergens is er sprake van een allesomvattende aanpak.
Uit het Europese onderzoek blijkt dat werknemers uit andere landen eerder minder dan meer gebruik maken van sociale voorzieningen in hun gastlanden. Dat is netjes, want ze betalen net als de autochtone werknemers gewoon hun premies.
Voor de suggestie dat juist de sociale voorzieningen een motief zijn om naar het westen te migreren, is weinig tot geen bewijs gevonden.
