Waarom meisjes hun borsten laten zien op internet
Veertien jaar was ze. Ze zat in de tweede klas van de havo, één jaar onder mij. Lange, blonde haren en een leuk gezichtje, maar een wat onhandig, dikkig puberlijf. Met haar onzekere houding en te grote rugzak schuifelde ze elke pauze met een vriendin door de lange gangen van de school.
Populair was ze niet echt, maar ook zeker geen pispaaltje. Gewoon. Normaal. Eén van de honderden.
Tot die bewuste maandagochtend, toen iedereen haar in één klap leerde kennen. Toen de foto’s verspreid over de hele school hingen. In de kantine. Op de klapdeuren. Bij de kluisjes.
Zaterdagavond had ze, zoals de meeste veertienjarigen destijds, doorgebracht achter de computer. Pyjama vast aan, iets lekkers erbij en MSN’en maar. Met vriendinnen, met meisjes van de hockeyclub. Maar ook met jongens van school. Oudere jongens, uit de vierde klas.
Want wat wil een onzeker veertienjarig meisje nou liever dan een beetje aandacht van die zestienjarige ‘hunk’? Niets. En dus ging haar webcam aan toen hij daar om vroeg. En dus gingen haar haren los toen hij daar om vroeg. En dus liet ze haar nachtjapon zakken toen hij daar om vroeg.
Eerst alleen een blote schouder. O, hij vond haar zo prachtig. Haar borsten zouden vast nog mooier zijn. Zo ja. Die andere ook, want wat was ze mooi. Toen ze haar webcam uitzette om te gaan slapen, gaf de jongen zijn vrienden buiten beeld een high five. Toen zij haar vriendin vertelde over die leuke, lieve jongen uit de vierde, stond hij de foto’s uit te printen bij de Albert Heijn.
Ik heb haar nog één keer gezien. Haar lange blonde haren waren afgeknipt tot korte stekeltjes. Iemand vertelde me dat ze is verhuisd. De betreffende ‘hunk’ werd voor een paar dagen geschorst, maar terug op school door veel jongens ontvangen als held.
Ik moest aan haar denken toen ik las over Frank R. uit Cuijk, die honderden meisjes via internet aanzette tot seksuele handelingen. Grote kans dat de puberhunk van toen er met de jaren wat wijzer op is geworden. Hoewel ik toch hoop dat hij zich bij het lezen over Frank R. achter de oren krabt en beseft hoe kwetsbaar een ietwat dikkig pubermeisje kan zijn.
