Spring naar de content

Subsidies en meningen

Ik ben schrijver. Ik schrijf boeken waarbij mensen moeten lachen en vocht verliezen. Ik heb net dertigduizend euro gekregen van het Letterenfonds om een boek te schrijven dat voor negenennegentig procent af is.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Joubert Pignon

Ik moet nog wat komma’s veranderen en de zinnen wat verkorten (voor de moderne lezer, die niets kan onthouden en met wie je, we leven in een cultuur van extreme externe prikkels die overal vandaan komen, zeker gelezen vanaf een scherm, zoals deze woorden, check uw email even, ik voeg nog wel een tussenzin in, voordat we klaar zijn, ik rek de boel, bent u daar, nog niet (?), oké, ik ga nog wel even door met nietszeggende dingen, niet dat wat ik nu ga schrijven na het haakje, de –à), nu zo belangrijk is, maar goed, neem uw tijd, bent u er weer (?), oké…) en dan is het boek af. Door het lezen van websites op internet voel ik me schuldig dat ik subsidie krijg. Totdat ik ging lezen waar er allemaal subsidie naartoe gaat.

Snelwegen. Boeren. Boer zoekt vrouw. Spuwmuurisolatie Tijdschriften. Kinderopvang. Giel Beelen.

Het schuldgevoel werd minder.

Al het geld is een leuke aanvulling op wat ik verdien. Ik schrijf stukken voor diverse bladen, ik lees voor in het openbaar. Subsidie voor een boek dat ik toch wel zou schrijven is een leuk extraatje. Ik denk na over wat ik met het geld moet doen.

Het ontbreekt me aan weinig. Ik heb een huis, genoeg te drinken, ik kan het me veroorloven om boeken te kopen die ik toch niet lees, er is alleen één ding wat ik niet heb. Een mening.
Ik kijk op Marktplaats of er tweedehands meningen te koop zijn. Ik wil niet te veel uitgeven aan een mening. Het is maar een mening.

Ik ben geboren zonder mening. Mijn ouders hebben geen mening, mijn tweelingbroer heeft geen mening, mijn opa’s en oma’s hebben geen mening, hun ouders hadden geen mening, het niet hebben van een mening zit ons in het bloed. Ooit heeft een oudoom wel eens geprobeerd een mening te hebben, maar verder dan (met gebalde vuist) ‘Een krop sla’ uitroepen kwam hij niet. De voorgaande anekdote speelt in de tijd dat sla nog alleen als krop verkocht werd.

Ik vind een mening op Marktplaats. De mening staat er al een tijd op, zo te zien. De eigenaar heeft de prijs een paar keer verlaagd, lees ik. Ik lees dat de mening van de broer van de eigenaar was en dat die broer zijn mening aan de eigenaar gaf omdat hij er toch niets mee deed. De eigenaar besloot de mening voor veertig euro op Marktplaats te zetten.

Ik mail de eigenaar met de vraag wat de strekking van de mening precies is. De eigenaar mailt terug dat het een gewone huis-tuin-en-keuken mening is, met hier en daar een scherp randje. Ik mail dat ik het doe en maak het geld naar de man over.

Een paar dagen later wordt de mening bezorgd.
Ik open de doos, haal de mening eruit en neem de mening in met wat water.
Ik ga op de bank zitten, ik ben benieuwd.
Ik hoop dat de mening snel gaat werken en dat al die kutbuitenlanders gauw oprotten uit ons mooie Nederland.