Zo stoppen we de terreur van de straatwervers
Ik zie ze al in de verte staan, maar ik moet er toch langs om bij de HEMA te komen: een viertal haviken, vermomd als olijke studentes met notitieblokjes, op zoek naar een prooi. Hoe ga ik het voor elkaar krijgen om niet aangesproken te worden? Ik zet mijn meest norse blik op en versnel mijn pas. Ik ben nu op één meter afstand. Eentje draait zich om: “Mag ik wat vragen?”
Ik wil niet overkomen als een lomperik op andere mensen, dus ik kijk heel even op en stamel dat ik geen tijd heb. Blijven lopen, nu vooral niet stil gaan staan. De straatwerver lijkt het snel op te geven. “één minuutje maar!”, roept ze me nog na. Maar twee meter verderop staat de volgende alweer. “Hé, wat een leuke schoenen heb jij aan!” Al lopend bedank ik haar. “Mag ik je wat vragen?” “Dat doe je al”, zeg ik. “Maar mag ik je nóg wat vragen?” Ik ben al bijna aan het einde van de straat, maar ze volgt me nog steeds. Ik zeg dat ik haast heb. “Zo zie je er anders niet uit”, zegt ze, waarna ze eindelijk afhaakt. Opgelucht loop ik verder. Tot ik me realiseer dat ik de HEMA ben vergeten.
Ik erger me al zo lang ik kan herinneren aan straatwervers die, hoe boos en onaanspreekbaar ik ook kijk, om de één of andere reden ‘altijd mij’ moeten hebben. Ook anno 2013 maken wervers van goede doelen dagelijks de straten in het hele land onveilig met vermoeiende interrupties over zielige zeehondjes en arme kinderen. Voor zo’n 5 tot 10 euro per maand kun je mensenlevens redden, de natuur opknappen en dieren helpen.
Ontroerd schrijven de minder weerbare mensen zich in. Ze voelen zich even een goed mens, om 5 minuten later vaak weer spijt te hebben. En terecht ook. Wat weinig mensen weten is dat door een krabbeltje voor 5 euro per maand de KWF, de Dierenbescherming of een andere goedzakkenclub zojuist 80 euro is kwijtgeraakt. Dat is namelijk het bedrag dat iedere op straat geworven donateur een organisatie kost.
Die 80 euro moet je dus eerst teruggeven door bijna anderhalf jaar lang 5 euro per maand te doneren. Zo’n constructie kan kennelijk uit voor de stichtingen, gezien straatwervers nog steeds ingezet worden. Een vervelend gegeven voor degenen die net lid zijn geworden, maar ‘dat ene biertje per maand’ dat je zojuist ‘voor het goede doel’ hebt ingeleverd, wordt de komende anderhalf jaar door dat leuke meisje weggetikt in een of ander hip studentencafé. In feite is het verschil met bedelende zwervers niet heel groot, alleen zijn die meestal veel minder opdringerig en aanwezig. Een ander verschil is dat straatwervers vaak kekke meisjes en jongens zijn die bovendien zeggen dat je kapsel tof is en dat je een relaxt persoon lijkt.
Er zijn normen gesteld die eisen dat er van iedere gedoneerde euro maximaal 25 cent naar wervingskosten gaat. Het lijkt onwaarschijnlijk dat deze gehaald worden via straatwerfmethodes. Iedere op straat geworven donateur zou dan voor meer dan 5 jaar achtereen 5 euro per maand moeten overmaken. Voor de 80 euro kunnen goede doelen ook een hoop andere dingen organiseren, waarmee ook aandacht wordt verkregen. Waarom leggen goede doelen 80 euro in voor geldverslindende straatwervers die mensen vragen om biertje per maand in te leveren, terwijl ze donateurs ook als dank voor 80 euro aan rondjes bier kunnen uitdelen?
Soms ligt de oplossing zo duidelijk voor handen. Dé manier om dit op te lossen is door straatwervers geen geld meer te geven, maar ervoor te kiezen om dit op een andere manier wél te doen. De kosten van het doneren via bijvoorbeeld websites zijn vele malen lager. Een groot gedeelte van die 80 euro blijft in de kas van het goede doel. Straatwervers worden onrendabel en de straten worden weer veilig.
Laat je tot die tijd rustig ondervragen door dat lieftallige meisje of leuke jongen, zet geen handtekening, maar grijp tijdens het gesprek je smartphone en type Hartstichting, WNF of KWF. Maak geld over en je steunt het goede doel en hebt ze bovendien 80 euro bespaard.
