Waarom zijn geboortekaartjes zo infantiel?
Zoals veel mannelijke eindtwintigers speel ik wel eens met de gedachte van vaderschap. Niet te opzichtig natuurlijk, want gebrek aan nachtrust associëren we nog steeds liever met zuippartijen in de kroeg dan met huilende, allicht vertederende, maar toch huilende wezens. Maar ooit wil ik vader worden, al beangstigt het idee van vaderschap in veel opzichten: de gezondheid van het kroost, je eigen onkunde, gebroken nachten, in het geval van dochters mannen, en geboortekaartjes.
Geboortekaartjes zijn een dubbele bangmaker. In de eerste plaats omdat de steeds frequenter binnenkomende kaartjes van vrienden mij duidelijk maken dat ‘ooit’ sneller nadert dan mij lief is. Maar het meest zie ik op tegen het componeren van een tekst op een kaartje.
Om een onverklaarbare reden is het in Nederland gebruikelijk om nieuw leven aan te kondigen middels infantiele gedichten. Een paar voorbeelden.
Met vreugde verwacht
in liefde ontvangen
als dochter gebracht
en niet te vervangen
Als donderslag bij heldere hemel
Kondigde jij je aan
Nu weet je het zeker
Dat wonderen bestaan
In vond het fijn
om bij mama te zijn,
maar nu ik ook mijn papa ken,
ben ik blij dat ik geboren ben
Kan iemand mij uitleggen waarom het normaal is dat intelligente mensen met een baan, leaseauto, hypotheek en sociale vaardigheden, de geboorte van hun kind aankondigen met een mislukt Sinterklaasgedicht? Waarom kiezen we voor teksten die geschreven zijn door mensen wier fontanellen ternauwernood aan elkaar zijn gegroeid? Kunnen vreugde en verwondering alleen op eindrijm worden overgebracht ? En waarom proberen we vaak de suggestie te wekken dat de pasgeborenen of zijn tweejarige broertje aan het woord zijn? Stijgt de geur van Zwitsal zo naar het hoofd dat we vergeten dat kinderen tot hun zesde amper in staat zijn hun eigen naam te schrijven. Een tweejarige die een gedicht schrijft, dat zou pas echt een wonder zijn.
Overdreven verwondering is een vermoeiend element op geboortekaartjes. Ouders die de geboorte aankondigen alsof zij zojuist het achtste wereldwonder op de aarde hebben geschopt. Terwijl eenieder met zeer basale kennis van biologie weet dat geslachtsgemeenschap tussen man een vrouw, die verstoken blijft van condooms of andere anticonceptie, kan leiden tot een zwangerschap. En zwangerschap kan leiden tot kinderen. Waarom zou ik mijn ergernissen niet verpakken in een geboortegedichtje?
Papa zou rouwen
als mama viel op vrouwen
dan hield ze meer van scharen
en was het lastig geweest mij te baren
Geboortekaartjes zijn misschien niet de juiste plek om je eigen frustraties te uiten, maar origineel is het wel. Het is alleen niet eerlijk om deze woorden in de schoenen van het nog weerloze kind te schuiven. Misschien toch maar namens jezelf praten.
Mama blij,
papa mag niet meer naar de kroeg
en de schuldige ben jij
al wordt het door je gekrijs toch nog vroeg
Eerlijk, maar weinig sympathiek. Had je maar geen kinderen moeten nemen. Of krijgen, want geschenken neem je niet, die krijg je. Ook al zo’n dooddoener. Maar het stemt treurig dat ik in mijn aversie tegen geboortekaartjes niet met een goed alternatief weet te komen. Of moet ik het houden bij “met blijdschap geven wij kennis van de geboorte van”, gevolgd door getallen die tantes de gelegenheid geven om te bepalen of het een zware bevalling was. Is dit te simpel en moet ik zelf iets schrijven? En zo ja, wat dan? Wat ik ook schrijf, er bestaat een gerede kans dat ontvangers het uitproesten en denken: ‘Dat columnistje wist toch hoe het beter moest.’
Gelukkig geeft dit nu nog geen gedonder,
want zolang ik het wil
zit mijn vriendin aan de pil
tegen het kleine wonder
