De vergeten wonderboy van het Italiaanse voetbal
Op 15 oktober 1967 steken Fabrizio Poletti en Gigi Meroni de Corso Re Umberto over. Eerder die avond hebben ze met hun club Juventus Sampdoria met 4-2 van de mat geveegd. Daarna hebben ze samen wat gegeten, en nu zijn ze op weg naar Bar Zambon, aan de overkant van de straat.
Op 15 oktober 1967 rijdt Attilio Romero in zijn Fiat Coupé naar huis. Wanneer hij met hoge snelheid de hoek van de Corso Re Umberto omslaat, ziet hij in de schemering twee schimmen op straat lopen. Hij kan ze onmogelijk nog ontwijken.
Gigi Meroni was al een legende voor hij stierf. Hij werd de Italiaanse George Best genoemd, maar was veel meer dan dat: hij was het idool van de protestgeneratie die volwassen werd tussen 1962 en 1967. In zijn uiterlijk manifesteerde zich de non-conformistische vrijheidsdrang van de sixties. Op het WK van 1966 werd hem zelfs een invalbeurt tegen Noord-Korea ontzegd, omdat zijn haar te lang zou zijn. Meroni had moeite met gezag: hij was opgegroeid zonder vader, autoriteit had hij nooit leren accepteren – daarvoor voetbalde hij te goed en was hij te intelligent.
Zijn spel was als een fladderende vlinder, een vlinder met het kapsel van Jim Morrison.
Che
Meroni voetbalde jarenlang bij Torino. Van oudsher is Torino de arbeidersclub van Turijn, de club van het volk – de arbeiders uit de Fiat-fabrieken juichen voor Torino en in elk geval niet voor Juve, de club van poenerige Fiat-eigenaar Agnelli.
Als Agnelli Amerika was, dan was Gigi Meroni Che Guevara.
Meroni was een held van het volk, maar tegelijk was hij een onvervalste intellectueel: hij was een kenner van het werk van Joseph Conrad, Guy de Maupassant en F. Scott Fitzgerald en legde bovendien een groot talent als kunstschilder aan de dag: na zijn dood zouden talloze zelfportretten de wereld overspoelen, al werd Meroni als schilder het meest beroemd door het portret dat hij van zijn verloofde Cristiana schilderde.
Alleen de ogen ontbraken.
Toen iemand Gigi vroeg waarom hij het portret niet voltooid had, antwoordde hij: “Cristiana is prachtig als een engel, mooier dan ik haar ooit op doek zou kunnen vereeuwigen.”
Meroni was al langer verliefd op Cristiana, en zij op hem. Toch trouwden ze nooit: Cristiana had haar jawoord al gegeven aan een andere man. Tot Gigi Meroni op die 15de oktober hoorde dat dat huwelijk officieel van de baan was.
Niets zou hun liefde nu nog in de weg staan.
*
Attilio is pas negentien jaar, en een bekende figuur in Turijn. Zijn vader is een gerenommeerde arts, en Attilio is week in, week uit te vinden op de tribunes van Torino, zijn club. Hij is jong genoeg om idolen te hebben; op het moment van de aanrijding ligt in zijn handschoenenvakje een foto van volgens hem de beste voetballer die Torino ooit heeft gekend.
De Fiat ramt het ranke lichaam van Gigi Meroni frontaal. Als een zak stro vliegt het door de lucht en komt op andere rijbaan terecht.
Daar belandt het in de baan van een tegemoetkomende auto, die hem tenminste vijftig meter over het asfalt sleurt.
De gang naar het ziekenhuis baat niet meer; Gigi Meroni sterft ettelijke uren na de aanrijding. Zijn vriend Poletti komt er met een gebroken been vanaf.
*
In het voorjaar van 1967 maakte Gigi Meroni misschien wel de prachtigste goal in de geschiedenis van Torino. Met name de wijze waarop hij de bal met zijn hiel langs Giacinto Facchetti – op dat moment Europa’s beste verdediger – tikte, wordt nog altijd geïmiteerd op schoolpleinen en voetbalveldjes in heel Turijn.
Naar Juve
Die goal tegen Inter zou zijn afscheidsdoelpunt blijken. Gigi Meroni liep over naar de vijand en tekende een contract bij Juventus.
Meroni’s overgang veroorzaakte een opstand onder de supporters, die uiteindelijk zelfs een protestmars door het centrum van de stad organiseerden. Eindpunt was de tuin van de villa van Juventus-voorzitter Gianni Agnelli.
Meroni’s begrafenis werd door meer dan 20.000 voetbalfans en geestverwanten bezocht. Turijn rouwde om z’n eigen Beatle.
Een paar weken na zijn dood speelden Torino en Juventus tegen elkaar. Kort voor de wedstrijd hoorden de toeschouwers geklapper boven hun hoofden: een helikopter liet een bloemenregen neerdalen op het veld waar Gigi jarenlang had uitgeblonken.
Die middag vernederde Torino Juventus met 4-0. Nestor Combin, Gigi’s beste vriend, scoorde drie keer, ondanks dat hij in de voorafgaande week nog met hoge koorts op bed had gelegen.
*
Later, veel later kwam de naam Attilio Romero nogmaals in het nieuws. In het jaar 2000 werd hij voorzitter van zijn geliefde Torino. In interviews beweerde hij dat een kamer in zijn huis nog altijd vol hing met foto’s van Gigi Meroni, net als 33 jaar eerder.
Een succes werd Romero’s bewind uiteindelijk niet: de club ging failliet.
In een park in München komt nog elke zondagochtend een groepje Italiaanse immigranten bijeen om een wedstrijdje tegen andere nationaliteiten te spelen. Ze hebben eigen tenues en zelfs een officiële clubnaam.
U.S. Gigi Meroni.
