Hoe leuk is het eigenlijk nog bij de Rabobank?
Zo rond het middaguur bevestigt de Rabobank dat de bank een boete van € 774 miljoen betaalt in wat de Libor-affaire is gaan heten.
Het gerucht – inclusief de hoogte van het bedrag (1,07 miljard dollar) – deed al de ronde. Nieuw is dat directievoorzitter Piet Moerland er conclusies aan verbindt: hij stapt per direct op.
Dat lijkt me een verstandig besluit, en bovendien makkelijk te nemen want hij had zijn vertrek al aangekondigd, voor 2014. Maar nu gaat het gepaard met gezichtsverlies, een enorm gezichtsverlies.
Een week geleden schreef ik al over de transformatie die de Rabobank op dit moment doormaakt. De Libor-affaire, hoewel bekend, noemde ik nog niet, vooral ook niet omdat de mate van betrokkenheid van Rabo nog niet vaststond.
Omdat er al enige tijd bekend is wat andere betrokken banken aan boetes kregen opgelegd, kan ik nu wel stellen dat Rabo er tot z’n nek in zat. De bank krijgt de op één na hoogste boete van allemaal, tot nu toe. Dat brengt me bij een vraag die ik mezelf vorige week stelde: waarom schaft de Rabobank de bonussen af behalve in de Londense City? Daar speelde deze affaire zich af, hij past in perverse cultuur die daar de modus operandi is.
Een unit in de City schijnt onvermijdelijk te zijn, en dus moet je de mores op de koop toe nemen. Maar ik vraag me af wat er zou gebeuren als je daar helemaal niet aan zou meedoen. Niks City. Niks graaicultuur. Niks die mores. Hoeveel last zouden klanten van de Rabobank daar nou van hebben? Wil iemand me dat uitleggen?
