Spring naar de content

Het verschil tussen de Argentijnse en Nederlandse Gay Pride

Als Nederlander in den vreemde dien je een lichtvoetige hekel aan landgenoten en eigen lokale tradities voor te wenden.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Tim Jansen

Het zogenaamde kosmopolitisme verenigt de Nederlandse reiziger. Toch ga ik in het buitenland graag naar evenementen en plekken die herkenning oproepen. Bescheiden verschillen geven een helderder blik op de eigen gewoonten dan sterk afwijkende  culturen. De laatste categorie komt er als weaan het vergelijken slaan vaak bekaaid vanaf. Deze ‘gekke’ culturen zijn ‘heel anders’ of ‘nog niet modern’, de mensen zijn ‘desondanks vrolijk’ en na afloop ‘zijn we blij dat we het zo goed hebben in Nederland’.

March del Orgullo Gay
De Argentijnse variant van de Gay Pride, de March del Orgullo Gay, was daarom een fijn toetsingsmoment. Het voornaamste verschil is van planologische aard. Buenos Aires heeft significant minder grachten dan Amsterdam, dus de optocht wordt op het droge gehouden. Dit geeft passanten de mogelijkheid tot aanhaken. Hiermee is de tocht meer inclusief dan die in Amsterdam, waar je alleen mee kunt doen als je een plekje verwerft op een van de tachtig deelnemende schuiten of een eigen boot hebt. Het merendeel staat langs de kant gezellig een dagje homo’s te kijken. Overigens staan er in Buenos Aires ook genoeg mensen langs de kant te kijken, maar die onderscheiden zich van de deelnemers in leeftijd. Toeschouwers van veertig tot aan veel ouder glimlachen naar de jongeren die de krap twee kilometer lange route van parlement naar congres afleggen.

De jongeren dansen tussen en naast mobiele disco’s, die ik in Nederland alleen ken van het Rotterdamse Zomercarnaval. Voor de stoet uit lopen transseksuelen, die in hun weinig verhullende Braziliaanse carnavalskostuums aantonen dat wie als man geboren is altijd nog kan uitgroeien tot een aantrekkelijke vrouw. Ze worden veelvuldig nagefloten en op de foto gezet door bewonderende Argentijnse mannen.

ARGENTINA GAY PRIDE 1

Dieren gebruikt voor politieke doeleinden
Een straatventer slijt mij een biertje, en ik bedenk dat hij in Nederland allicht een waaier aan vergunningen nodig zou hebben. Ik zie aan de borden en spandoeken dat tijdens deze mars vooral het linkerdeel van het politieke spectrum is vertegenwoordigd. Is rechts hier per definitie conservatief? Mijn gedachten gaan uit naar de potsierlijkheid van corpulente dansende VVD’ers bij wie het hart gelukkig op de goede plek zit. De discowagen van de leerfetisjisten trekt als enige in stilte voorbij. Omdat de muziek ontbreekt, dansen er geen mensen naast de wagen. Is het gewoon een defect aan de geluidsinstallatie of zouden de leernichten zich met opzet gedeisd houden om de beeldvorming over homoseksuelen niet al te zeer te bepalen? Een Maltezer trekt veel aandacht omdat zijn baasje als statement zijn oren, staart en poten roze heeft geverfd. Voor Marianne Thieme zou zoiets vast een reden zijn geweest om te vragen of dieren gebruikt mogen worden voor politieke doeleinden.

De ritmische Zuid-Amerikaanse klanken verwennen mijn trommelverliezen. In Nederland had ik de waarom-vraag van Anita Meyer al zeker dertigmaal gedupliceerd zonder me af te vragen waar ze nou eigenlijk antwoord op wil. Is het misschien een waarom over het nut van Gay Prides in landen waar de positie van homoseksuelen goed te noemen is? De hoofdsteden van Argentinië en Nederland kennen en levendige gayscenes, homokoppels mogen kinderen adopteren en christelijke partijen noch de paus konden voorkomen dat in respectievelijk 2001 en 2010 het huwelijk werd opengesteld voor paren van gelijk geslacht.

Of vraagt Anita zich als vrijgevochten Hollandse zich af waarom de Gay Pride in heel veel gekke landen nog geen leuk feestje is? Wil de zangeres uitleg over waarom het meedragen van een regenboogvlag in veel landen anno 2013 helaas een moedige daad is? Ik kan het haar helaas niet geven.