Hoe een sportschoolkennis een familiedrama aanricht
Zondagochtend een uurtje of elf, de lokale sportschool van een ingeslapen Limburgs provinciestadje. Ik was er bijna iedere week, mits ik geen kater had. Jij was er sowieso: ochtend, avond of middag. Ik maakte er wel eens grappen over met vrienden. Dat je er vast ergens een bed had staan. Ik bewonderde je ijzeren zelfdiscipline.
Als je binnenkwam draaiden de hoofden, was je eerst vijf minuten bezig met iedereen begroeten. Een hand, een klap op de schouder en een lach doorspekt met de vluchtige schittering van een gouden hoektand. Je hielp me eens toen ik die laatste herhaling bij het bankdrukken niet meer gedaan kreeg en je gaf me soms een vluchtig advies.
Maar vaker nog praatten we niet. Dan volgde ik je tred. Je zoon, van een jaar of vijftien, was meestal bij je. Je leek me aardig, maar ook een man om geen ruzie mee te krijgen. Ik dacht eerst dat je een Marokkaan was, maar je praatte met een Antilliaans accent. Je bracht me in verwarring. Het was voor mij moeilijk om je in een hokje te plaatsen en dus deed ik dat niet. Ik ging door met mijn oefeningen en jij deed die van jou.
Verder wist ik niets. Ik ga niet pretenderen je te kennen, ik weet alleen wie je was. Ik wist niet dat je nog een zoon had en een klein dochtertje. Ik wist je naam niet, of hoe oud je precies was. Ergens in de veertig schatte ik. Ik wist dat je fit was, je drukte makkelijk honderd kilo weg. Ik wist ook dat je iedere dag sportte, dat vertelde je me eens.
Maar dat was ook alles. Niet meer dan een lach, een vrolijk “ben je er weer jongen?” en een snelle groet bij het verlaten van de sportschool, die arena waar jij grijnzend over heerste als een zenmaster, en ik een van de miezerige grashoppers was.
En ik wist nog veel meer niet. Ik wist niet dat je in de clinch lag met je ex. Ik wist niet dat je een machinepistool had. Maar een ding wist ik zeker niet: dat jij ertoe in staat was te doen wat je deed op die druilerige donderdagochtend, nog geen week geleden. Tot ik je foto in het Algemeen Dagblad zag. Waar was die ijzeren zelfdiscipline opeens?
