Spring naar de content

Een sportverhalenbloemlezing en de aangenomen zoon van Bin Laden

Van een bekende uitgever ontving ik een dik pakketje thuis. De postbode had eerst met energie een betere zaak waardig het geval door de brievenbus proberen te proppen, zijn pogingen uiteindelijk gestaakt en het gehavende restant bij mijn onderburen – een horecagelegenheid waar ze ‘loei lekkere’ yoghurt verkopen – afgeleverd.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Frank Heinen

Toen ik het kwam afhalen, riep een meisje met een stem als een ratel vanachter een enorme schaal hangop: “Jij weer?!”
Er worden wel vaker pakjes afgeleverd bij de onderburen.
In het pakket zat een bloemlezing van Frits Barend en Manon Colson. De Nederlandse Sportliteratuur in tachtig en enige sportverhalen.
Ik verheugde me.
Het boek bevatte relatief weinig nieuwe ontdekkingen – de meeste verhalen kende ik al uit Sport, de nog veel omvangrijker literaire sportbloemlezing die Arthur van den Boogaard enkele jaren geleden al samenstelde.
Verder stonden er wat fragmenten uit fijne sportboeken in, alsmede enkele stukken uit NuSport en Helden Magazine.

Al met al viel er genoeg te genieten, ondanks dat sommige keuzes ietwat onbegrijpelijk aandeden.
Er was een verhaal waarvan ik onmiddellijk controleerde of het erin stond.
Het stond erin.
De titel is ‘Aanvaller in de naam van Allah’.
Schrijver is de mij verder onbekende Wim Vos.
Ik heb het verhaal van Vos nu in drie verschijningsvormen bij me thuis: in de oorspronkelijke versie (in het jammerlijk ter ziele gegane tijdschrift Johan), in de baksteen van Arthur van den Boogaard en in de kassei van Barend en Colson.
Het is een onvoorstelbaar verhaal.

Een koran in je scheenbeschermer
‘Aanvaller in de naam van Allah’ verwijst naar de beruchte moslimterrorist Nizar Trabelsi, een Tunesiër die op zijn negentiende naar Europa (Düsseldorf, om precies te zijn) kwam om zijn grote droom waar te maken: profvoetballer worden.
Het werd een deceptie: Nizar speelde nauwelijks, raakte zijn plaats in het Tunesisch elftal kwijt en sloot zich op in zijn Düsseldorfse appartement. Daar keek hij elke dag naar het Duitse Rad van Fortuin, net zo lang tot hij de taal vloeiend beheerste.
Nizar kon het allemaal niet aan: de eenzaamheid, het vele geld, de vreemde mentaliteit en het uitblijven van sportief succes.
Als hij op de training een schop kreeg, verdween hij huilend naar de kleedkamers.

Het geloof sleurde hem door die moeilijke periode: altijd als hij aan een wedstrijd begon, stopte hij een koran in zijn kous, bij wijze van scheenbeschermer.
Toch was Nizar vaak geblesseerd.
Er volgde een dwaaltocht door de onderste regionen van de Duitse profsport. Bij Wuppertal mislukte hij volledig, met name omdat hij het grootste deel van de tijd op het trainingsveld zijn roes stond uit te slapen.
Hij bleef er niet lang, evenmin als bij FC Wulfrath en SV 09 Wemelskirchen.
De laatste club waar Nizar Trabelsi opdook, heette VFR Neuss 05.
Maar eigenlijk was hij al lang geen profvoetballer meer.
Gedurende zijn eenzame jaren had de godsdienstwaanzin vat op hem gekregen.
Hij was nog steeds aanvaller, maar nu in naam van Allah.

Op 13 september 2001 viel de Belgische politie een flat aan de Mozartlaan in het Belgische plaatsje Ukkel binnen.
Ze treffen er videobanden met toespraken van Osama Bin Laden, tientallen valse paspoorten, valse visa, een Israëlische uzi, een vals Frans rijbewijs en een plattegrond van de Amerikaanse ambassade in Parijs aan.
De flat staat op naam van Nizar Trabelsi.
Enkele dagen voor 9/11 heeft hij tegen vrienden opgewonden aangekondigd dat er iets heel groots te gebeuren staat.
Zijn eigen martelaarsdood staat gepland voor het voorjaar van 2002, ondanks de arrestatie van zijn directe leidinggevende, topterrorist Djamel Begal, een halfjaar eerder.
Trabelsi wordt gearresteerd en zal later verklaren: “Ik houd van Osama Bin Laden zoals van mijn vader.” Hij heeft de Al Qaida-hotshot slechts eenmaal ontmoet, in 1998 in Kandahar.

Uitgeleverd
Hier houdt het verhaal van Wim Vos op. Het internet biedt uitkomst:
In 2004 wordt Nizar Trabelsi veroordeeld tot tien jaar gevangenisstraf.
Tijdens die straf bedreigt hij een gevangenisdirecteur, en op 21 december 2007 worden maar liefst veertien mensen aangehouden die van plan zouden zijn geweest hem uit de gevangenis te bevrijden.
Een paar weken geleden werd hij door de Belgische overheid uitgeleverd aan Amerika. Daar zit hij voorlopig nog wel even vast – in de VS weten ze wel raad met terreurverdachten.
Nog heel af en toe denk ik nog  eens aan hem, de aangenomen zoon van Osama Bin Laden.
Als er een sportbloemlezing wordt gepresenteerd bijvoorbeeld.

Onderwerpen