Waarom de Nederlandse doofpotstaat moet ophouden anderen de maat te nemen
Chantage van een homokoning, een lange traditie van overspel en malversaties in het koningshuis, misdaden tegen de mensheid in Indonesië, afslachten van Molukkers, een chantabele topambtenaar, schuimbekkerij en flauwiteiten rondom ras, en vrij spel voor NSA en AIVD.
Het gaat even niet helemaal lekker met Nederland en zijn historie c.q. eigendunk. Wel lastig als je gewend bent om andere volkeren en regimes, zoals het Argentijnse, Russische, Griekse en Italiaanse, de morele maat te nemen.
In 2001 leek de beetje domme verwijzing van de huidige koning Willem-Alexander naar een brief van Videla nog een incidentele uitglijer. Natuurlijk, de reeks zakelijke en persoonlijke wandaden van zijn opa was toen allang bekend, maar dat was een aangetrouwd, verwend moederskind.
Inmiddels weten we beter. Het is cultuur. In no-time loopt ons zelfbeeld deuken op. Onze staat is gebaseerd op een Grondwet die tot stand kwam na chantage van Willlem II vanwege homoseksuele contacten die verborgen moesten blijven. Het koningshuis probeerde de feiten dertig jaar lang te verdoezelen en kocht destijds een serie politici, militairen en journalisten om.
Vader Willem I was verre van de heldhaftige koning waarvoor hij werd gehouden en moest zelfs voor de krijgsraad verschijnen wegens lafheid. Privé was hij al even ‘standvastig’: vier buitenechtelijke kinderen bij een hofdame.
De nieuwe feiten passen in de traditie van bijvoorbeeld de oude koeien over prins Hendrik. Laat de Argentijnen, als ze ooit eens onze aard en historie gaan onderzoeken, die maar laten rusten, zeker als het gaat om wat nu nog notoire roddels zijn, zoals de verhalen rond het Ronde Huis in Nunspeet.
Dat ons volk er tot in de hoogste regionen een bedenkelijke moraal op nahield en -houdt, blijkt vooral uit alle doofpotten die zijn gecreëerd. Van de 165 jaar die we moesten wachten op de onthullingen over Willem II tot de geheimhouding van Bernhards escapades tot na diens dood – het moest allemaal worden weggestopt. O ja, vandaag kwam daar de nieuwe aflevering bij in de leugensoap rond de Edwin Roy van Zuydewijn, die al enige jaren bezig was.
Niet enkel het imago van Oranje loopt averij op. Ook de sluier van morele superioriteit van staat en volk waait weg in de stom van onthullingen. Het al dan niet noodzakelijk afslachten van Molukse kapers werd bijna veertig jaar buiten de openbaarheid gehouden. Maar Dries van Agt en Ernst Hirsch Ballin leven nog. Kom er maar in, heren…
Die laatste heeft omtrent de ware aard en de wandaden van ons volk wellicht nog het nodige onder de pet over Joris Demmink, de chantabele topambtenaar op Justitie.
En alsof dat allemaal nog niet genoeg was, werd bekend hoe de waarheid geweld werd aangedaan in De gecensureerde oorlog – Militairen versus media in Nederlands-Indië, 1945-1949. De geheime diensten in Batavia hielden berichtgeving over wandaden stelselmatig tegen en dwarsboomden journalisten als Chris Scheffer (NRC), Jacques de Kadt en Frans Goedhart (Het Parool) en Henk van Randwijk (Vrij Nederland). (Hier onze eigen ‘Abu Ghraib- foto’s’.)
Het is cultuur. In een interview met onderzoeker Louis Zweers, de auteur van De gecensureerde oorlog, vergelijkt deze het handelen (embedded journalistiek) en taalgebruik (‘opbouwmissie’) rond Afghanistan met de ‘politionele acties’ van destijds in Indonesië.
En dan hebben we het nog niet over de schuimbekkende massa die zich online achter Zwarte Piet schaarde en offline de straat op ging – tekenen zich hier de signalen af voor een volgende oorlog? We mogen hopen dat deze schandvlek binnen de landsgrenzen blijft als we ooit aan een buitenlands onderzoek worden onderworpen.
Wij zijn een voortreffelijk volk. Ook in zelfbedrog, verdoezelen en versluieren. Net als al alle andere volkeren, overigens. Wellicht een reden tot enige nederigheid als we weer dreigen het vingertje te heffen naar de Berlusconi-maffia of willekeurig welke verderfelijke pretmonarchie.
De reactie van Dries van Agt op de onthullingen over het einde van de treinkaping zou voor zo’n buitenlandse onderzoekscommissie een mooie eufemistische titel zijn voor haar rapport over een natie in morele nood:
“Dit is heel pittig…”
