Hoe Nelson Mandela mij inspireerde
Gisteravond overleed Nelson Mandela, misschien wel mijn grootste inspiratiebron. Het pushbericht van de NOS verscheen op mijn telefoon terwijl ik Invictus zat te kijken. Al ruim drie jaar probeerde ik mijn vriend over te halen die film te zien. Ik geloof niet in het lot, dus ik zal me ook nu niet laten verleiden tot uitspraken omtrent deze samenloop van omstandigheden. Bizar toeval, laten we het daar maar op houden.
Mijn ouders zaten gebiologeerd naar de televisie te kijken en we moesten allemaal stil zijn. Het was 1994 en ik was negen. Ik begreep niets van wat er gebeurde, maar wel dat die man op televisie heel belangrijk moest zijn. In de jaren daarna leerde ik dankzij mijn ouders, leraren en later de kranten en internet, wie Nelson Mandela was. Geobsedeerd was ik niet, maar gefascineerd zeker. Het duurde niet lang voordat ik verliefd werd op Mandela’s land. Het werd mijn droom ooit Zuid-Afrika te bezoeken.
Het heeft tien jaar geduurd, maar die droom heb ik waargemaakt. In 2010 woonde ik vijf maanden in Kaapstad, reisde ik door het land van Madiba en leerde ik er mijn huidige liefde kennen (laten we het opnieuw maar op een bizar toeval houden). Geïnspireerd door Mandela wilde ik goed doen in zijn land: vier maanden was ik vrijwilliger op een school voor minderbedeelde kinderen (straat- en weeskinderen, kinderen met zieke ouders). Het was de mooiste tijd van mijn leven. Zelfs het verliezen van het WK heeft daar geen verandering in gebracht.
In Zuid-Afrika was Mandela overal voelbaar. En zichtbaar. Op Nelson Mandela Day, zijn verjaardag en dat jaar voor het eerst wereldwijd een officiële dag, had de wereldleider 67 jaar van zijn leven gevochten voor mensenrechten. Door 67 minuten te wijden aan een ander, door 67 minuten niet met jezelf bezig te zijn, door 67 minuten iemand te helpen die het hard nodig heeft, steunde je zijn strijd. Zelfs de kinderen van mijn school, zo hulpbehoevend als ze waren, deden mee.
Zelf hielp ik op 18 juli 2010 met een vriendin de hele middag in een township in een keuken. Het voelde een beetje geforceerd, maar we hielden Mandela’s reactie maar in gedachten: “I am honoured if such a day can serve to bring together people around the world to fight poverty and promote peace and reconciliation.”
Nelson Mandela streed voor mensenrechten en wereldvrede. Hij wilde zijn volk, blank en zwart, samenbrengen. Er werden wonderen van hem verwacht, maar ook hij was maar een man, een sterveling. Een ‘symbolische president’ noemden ze hem, een symbool van waardigheid en liefde. Een voorbeeld voor velen en een inspiratie voor mij. De Rainbow Nation en de wereld moeten het vanaf nu zonder hem doen.
“I have walked that long road to freedom. I have tried not to falter; I have made missteps along the way. But I have discovered that secret that after climbing a great hill, one only finds that there are many more hills to climb. I have taken a moment here to rest, to steal a view of the glorious vista that surrounds me, to look back on the distance I have come. But I can rest only for a moment, for with freedom come responsibilities, and I dare not linger, for my long walk is not yet ended.”
Uit: Long Walk to Freedom, Nelson Mandela (1994).
