NOS NOC*NSF Sportgala 2013: best wel pittig
Gisteravond viel ik er bij het Sportgala in toen Erben Wennemars tegen de vrouw naast Arjen Robben zei: ‘Dit is de vrouw van Arjen Robben.’
Zo beginnen die feestjes nu eenmaal, een opgewonden reporter die verslag doet van de aankomst van de sterren.
We hoorden dat Ranomi niet zenuwachtig was – van Pieter, haar vriend.
We hoorden dat Ireen Wüst migraine had – van haar vader, op wie ze sprekend blijkt te lijken.
En als klap op de vuurpijl gooide Erben er een diepte-interview met Arjen Robben tegenaan.
Arjen: ‘Je bent genomineerd, maar dan hoop je ook nog dat je het wordt.’
Erben: ‘Olympische sporters zijn niet gek op voetballers.’
Arjen: ‘Nee.’
Erben: ‘Die vinden dat eigenlijk helemaal niks.’
Arjen: ‘Nee. Nee.’
Daarna vertrok Erben weer, en liet Arjen alleen met z’n eigen gedachten over een zaal vol Olympische sporters die hem niks vonden.
Het pathos van Camiel
Toen dat achter de rug was, begon de uitreiking.
Als je er een NOS-samenvatting van moest maken, zou je kunnen volstaan met: een boel brede schouders in designerjurken geperst.
Maar er was meer.
De prijsuitreikers bijvoorbeeld, op ieder prijzengala een bron van veel plaatsvervangend ongemak. Ditmaal had het NOC*NSF gekozen voor de geinige invalshoek om de prijzen te laten uitreiken door mensen die zelf dit jaar ook al een prijs hadden gewonnen, zoals Wim Helsen en Edith Schippers.
Vervolgens liep Camiel Eurlings het podium op.
Hij had geen prijs gewonnen, hij had zichzelf enkel het IOC ingekwijld als opvolger van Willem-Alexander, die een andere baan had gekregen. Eurlings als opvolger van W-A voor een IOC-functie, het is toch een beetje Albert Verlinde die Evert Santegoeds opvolgt als voorzitter van de Nederlandse Vereniging voor Journalisten, maar goed.
Eurlings stond achter het spreekgestoelte met ‘t pathos die hem tijdens CDA-congressen nog wel eens op een ovatietje is komen te staan, maar die hem hier vooral glazige blikken opleverde.
Hij eerde de sportcoach in het algemeen en Sportcoach van het Jaar Gerard Kemkers in het bijzonder. (Gerard Kemkers sportcoach van het jaar maken lijkt dan weer op het eren van de kapitein van de Costa Concordia als Kapitein van 2013, omdat hij dit kalenderjaar geen scheepsrampen heeft veroorzaakt – dit terzijde).
Eurlings sprak over de ‘aps en dans’ in een sportjaar en zorgde zelf op de valreep voor nog een dan.
Bos krullen
De oeuvreprijs was voor de dit jaar gestopte hockeylegende Teun de Nooijer, die uitreikster Anky van Grunsven zoende als de vrijgezelle, drankzuchtige oom die zijn schoonzus op een verjaardag ooit ernstig heeft beledigd en voor het eerst in jaren weer is uitgenodigd voor het kerstdiner.
Voor hij zijn prijs mee naar huis kreeg, moest hij eerst naar een filmpje met de hoogtepunten van zijn ellenlange carrière kijken.
Het grootste deel van dat filmpje had hij een bos krullen.
Ook dat was nu voorbij.
Martijn Krabbé kwam de prijs voor Beste Sportvrouw weggeven.
Hij had ook al geen prijs gewonnen in 2013, al probeerde de NOS net te doen of de Emmy Award voor John de Mols The Voice ook op het conto van de Nederlandse presentator te schrijven viel.
Misschien was dat ook wel zo – ik weet niet veel van tv.
In dit gezelschap zag Krabbé er plots nogal, nou ja, dik uit.
Hij had een traantje weggepinkt toen Bau & Lau deze zomer langs z’n vakantiebestemming waren gereden. Emotionele kerel, Martijn. Huilt al als er een peloton voorbijstuift. Het zal de vermoeidheid van een jaar hard werken zijn geweest.
Krabbé overhandigde de prijs aan Marianne Vos, wier jurk fraai haar imposante bovenbenen verhulde en wier Audrey Hepburn-kapsel straalde, na weer een jaar helmplicht.
De beachvolleyballers en Epke hielden zich keurig aan de prijzengala-afspraak dat een speech kort, grappig en ontroerend dient te zijn. Er gebeurde niets geks, wat jammer was, want daarvoor kijk je toch. Dat Erben Wennemars opeens het podium opstuitert om aan te kondigen dat de Elfstedentocht volgende week NIET doorgaat. Of dat er – bij wijze van goodiebag voor de aanwezigen – tweeduizend officiële WK-ballen uit het plafond komen vallen.
Dat Epke plots Sven Kramer begint uit te kafferen, omdat schaatsen toch geen internationaal serieus te nemen sport is.
Dat soort dingen.
Gebeurde niet.
Pittig
Het mooiste moment was toen Esther Vergeer bij wijze van verrassingseerbetoon op het podium werd toegezongen door een mij volstrekt onbekende zangeres.
Het was de bedoeling dat een zwarte mascaratraan van ontroering traag over Esther Vergeers wangen zou biggelen, maar dat gebeurde niet: Esther glimlachte beleefd en keek zoals je tijdens Sinterklaas kijkt als iemand het door jou geschreven gedicht met verkeerde intonatie voorleest.
Tom Egbers riep: ‘En jij dacht dat je alleen maar een prijs kwam uitreiken.’
Esther beaamde dat.
Tom: ‘En dan dit!’
Esther: ‘’t Is pittig. Het is pittig.’
Dat was het, gisteravond. Behoorlijk pittig.
