Valleikut met peren
Het overkomt me de laatste tijd wel vaker dat ik me in mijn koffie verslik wanneer ik de kwaliteitscourant genaamd de Volkskrant onder ogen krijg.
Gisteren was het weer van dattum: ‘Het vallei-orgasme kan je relatie redden’, las ik. Wat volgde, waren twee pagina’s promotie voor het boek Alleen voor vrouwen, het geheim van het vallei-orgasme, geschreven door Marleen Janssens, een journaliste die jarenlang werkte voor vrouwenbladen als Libelle, Viva, Esta en Linda. Met de seksualiteit van vrouwen, aldus mevrouw Janssens, is het dramatisch gesteld, waarna ik op mijn ochtendbord het ene cliché na het andere geserveerd kreeg: minstens de helft van de vrouwen heeft nooit zin; de meeste vrouwen lezen liever een boek dan tussen de lakens te duiken en heel vaak zien ze masturberen als vreemdgaan.
Ben ik wel een vrouw?
Toen ik van deze drie duistere bevindingen op de hoogte werd gesteld, heb ik voor de zekerheid even gecontroleerd of ik werkelijk een vrouw ben. Want: over welke vrouwen heeft mevrouw Janssens het eigenlijk? Bejaarde nonnetjes in een slotklooster, of misschien de vrouwen wier verhalen je vaak leest in de bladen waarvoor Janssens schreef, en die vol ellendige getuigenissen staan waarvan ik me al vaak heb afgevraagd of ze niet grotendeels ter redactie worden verzonnen? Uiterst zeldzaam lees je in die boekjes uit de mond van een vrouw hoe geweldig, heerlijk en vervullend seks is, terwijl ikzelf genoeg voorbeelden ken van dames die er zo over denken. Maar vrouwenbladenmakers weten vast dat lezen over andermans kommer en kwel de mens tegenstrijd genoeg een goed gevoel kan geven, en nare verhalen de emohandel dus beter doen draaien.
Met de Ferrari door de vallei
Maar goed, dames én heren, wat is dat vallei-orgasme nu eigenlijk? Zet net als ik uw kop koffie opzij, of ook u verslikt zich en kan nimmermeer de poorten openen naar de weidse vlaktes der eeuwigdurend lichamelijk genot. Het vallei-orgasme, aldus Janssens, betekent dat je jezelf in een orgastische staat brengt door te masturberen, waarvoor ze het kneuterige woord ‘zelfbeminnen’ verkiest. Daarna stuur je de ontstane seksuele energie door ademhalingstechnieken en bekkenbodemoefeningen langs je ruggenwervel omhoog, door je hoofd heen, naar beneden, waar die energie uiteindelijk in je buik wordt gebundeld en opgeslagen. Daar blijft die energie beschikbaar: als een knop die je kunt aan- of uitzetten en hoog en laag kunt draaien.
En daar komt-ie dan, de uitgewerkte metafoor van mevrouw Janssens die de nieuwbakken hoop moet worden van dat blijkbaar ontelbaar aantal vrouwen dat liever leest dan vrijt: “Je leert gasgeven en remmen met je seksuele energie, jij blijft de baas over de Ferrari. Met die Ferrari kun je terechtkomen in regionen met schallende cimbalen. Je kunt er een lange, vloeiende reis mee maken, als een adelaar die in grote golven over de vallei scheert.” Bij getrainde vrouwen kan zo’n orgastische staat naar verluidt urenlang duren.
Achterhoedefeministen
Mevrouw Janssens heeft ook een tip voor mannen: zij moeten hun piekorgasme uitstellen en ‘hun zaad ophouden bij het vallei-orgasme’. Toen ik in hetzelfde artikel las dat de Amerikaanse feministe Naomi Wolf een grote fan is van het vallei-orgasme, wist ik hoe laat het was: het vallei-orgasme is een begrip dat op de markt is gebracht door gefrustreerde en werkloze feministes in een poging om nog maar eens de strijd tegen de mannen aan te binden. Diederik Boomsa en Jonathan Price hadden gelijk toen ze dit weekend in NRC Handelsblad stelden dat de vrouwenemancipatie af is, maar dames als Marleen Janssens en Naomi Wolf zijn helaas schoolvoorbeelden van wat ik eerder achterhoedefeministen heb genoemd: ze lijken op soldaten die weliswaar beseffen dat de oorlog voorbij is, maar toch heimwee vertonen naar de spanning van het front. Want ja, het staat letterlijk in het artikel: als het met vrouwelijke orgasme niet lukt, is dat de schuld van de mannen. Janssens zet hen neer als als neanderthalers die in bed alleen aan zichzelf denken: “In bed wordt nog altijd voornamelijk mannelijk gevreeën: neukgericht, altijd op weg naar het hoogtepunt.”
Volgens mij is mevrouw Janssens nog niet eerder met de juiste man in bed beland, want, beste Marleen, ze bestaan wel degelijk, en zelf heb ik er nooit andere gekend: de mannen die zich niet omrollen en in slaap vallen nadat ze slechts drie keer door de poort van de vallei gegluurd hebben. Doen alsof zulke mannen zeldzaam zijn, komt mevrouw Janssens echter goed uit, want dan kan ze het geld tellen van de onlinecursussen vallei-orgasmes die ze voor 347 euro organiseert.
Ik heb, mevrouw Janssens, veel liever seks dan dat ik een boek lees, maar als ik al een orgasme zou willen dat uren duurt, dan zal ik inderdaad mijn toevlucht zoeken tot een boek en mezelf een leesorgasme bezorgen – ook een echte aanrader. Tot slot heb ik nog een tip voor u: u beweert dat u tijdens het werken op een bepaalde manier uw bekkenbodemspieren aanspant, en ‘op zo’n flow heel lekker kan schrijven’. Ik wens u daarom binnenkort toe wat uw valleigenote Naomi Wolf overkwam nadat ze een contract bij een uitgever voor haar nog te schrijven boek Vagina had binnengehaald. Een vriend gaf een feestje en diende daarbij pasta op in de vorm van vagina’tjes die hij de speelse naam ‘cuntini’ had meegegeven. Wolf voelde zich zo vernederd door dit taalgebruik dat ze wekenlang geen letter meer op papier kreeg: writer’s block.
