Waarom 14 februari de Dag van Nationale Schaamte is
Nederland glijdt af, al jaren. De ouden van dagen wisten het natuurlijk al lang, maar eindelijk begint het besef ook bij mij door te sijpelen. Niet door de zogenaamde verruwing van de samenleving, het gebrek aan respect voor elkaar, of het feit dat mensen niet meer naar elkaar omkijken. Dat is nooit anders geweest. Neen, de miezerigheid nekt ons.
We weten het heus wel, het gaat al jaren minder met ons. Weet u het nog? Vroeger? Toen een televisieactie mislukt was als er geen 100 miljoen binnengesleept was? Zelfs een avond verschrikkelijke televisie kon dit volk niet weerhouden van vrijgevigheid. Tegenwoordig schrapen we in meer dan een maand ongeveer een euro per persoon bij elkaar voor de Filippijnen. Schraal en miezerig. Maar ja, de crisis hè?…
Al jaren snoeihard
Het is op meerdere fronten niet zo best met ons gesteld. Als ergens in de wereld de pleuris uitbreekt zijn wij er over het algemeen ruim op tijd bij om iets te veroordelen, iemand aan te moedigen of te zeggen dat we het in ieder geval een verschrikkelijke humanitaire ramp vinden. Maar sinds begin deze eeuw hoeven we die mensen niet meer hier. Veel te veel problemen. Gezeik. Geld. Ook zieke kinderen het land uit, daar hebben we onze buik van vol. In Syrië slaan twee miljoen mensen op de vlucht. Er mogen er 250 hierheen komen. Snoeihard en miezerig. Maar ja, we hebben ons lesje wel geleerd. Die buitenlanders, toch?…
Dieptepunt
Maar dan vandaag. Vandaag hebben we het dieptepunt bereikt. 14 februari mag vanaf dit jaar de Dag van Nationale Schaamte zijn. De dag dat werkelijk alle Nederlandse eer en statuur jaar op jaar ritueel ten grave gedragen mag—en moet— worden. Op het kerkhof van gesneuvelde idealen staat op de grafsteen van Nederland te lezen: “Vier Nederlandse militairen nemen deel aan missie CAR”. Miezerig, treurig en ook nog eens overdreven. Twee van de vier –u leest het goed: de helft dus—gaat niet eens naar Afrika, maar naar Griekenland. De Nederlandse krijgsmacht staat natuurlijk onder druk. De operationele capaciteit neemt af, het zal wel. Maar als dit het is? Doe dan niets. Doek het zielige relikwie uit succesvoller tijden op. Nu dient het slechts als constante herinnering aan onze kleinheid. Onze miezerigheid.
Compenseren
Vier man, waarvan twee naar Griekenland. Dat is een euro op Giro 555 storten en 50 cent terugvragen van de belasting. Een stuiver geven aan een straatmuzikant en toch een verzoeknummer indienen.
Als het waar is dat wij als klein land zo lang boven onze stand hebben geleefd, dan kunnen we gerust zeggen dat we zijn begonnen om daarvoor te compenseren. En vol overtuiging.
