Frankrijk-Nederland: de rondvaart kan worden gepland
Gisteren keek ik naar Frankrijk-Nederland. Met het geluid uit, dat wel, want er zijn grenzen. Na afloop keek ik naar de analyse van Ronald de Boer (goeie jas!) en Jan Joost van Gangelen, die zo wijdbeens stond dat het leek alsof hij eigenbenig twee continenten bij elkaar moest houden.
Ook daar had ik geen volume voor nodig – je kunt aan het hoofd van Ronald de Boer vaak wel zien dat hij het niet zo goed heeft gevonden, en Jan Joost komt ook het best tot z’n recht in stil spel.
Daarna kwam Louis van Gaal in beeld.
Ik draaide het volume vol open, as you do.
Pogba de tank
Louis vond dat Nederland Frankrijk tot het eerste doelpunt van de mat had geveegd en dat men daarna de kluts was kwijtgeraakt.
Dat was natuurlijk jammer.
Maar in de tweede helft was er bijna niets meer weggegeven.
Dat was natuurlijk mooi.
Eerst begreep ik Louis niet helemaal: Oranje had er zonder geluid namelijk helemaal niets van gebakken, dat had ik met mijn eigen ogen gezien. Pogba manoeuvreerde als een tank over het middenveld en liet van Clasie, Sneijder en Schaars niet veel meer over dan wat brokkelige herinneringen van wat ooit aardige voetballers moesten zijn geweest.
Maar goed, ik had er dan ook geen geluid bij gehad.
Pas laat op de avond, tijdens de tweede herhaling van het late Journaal, begreep ik het.
Oranje had zich niet alleen bewust laten overklassen om de wereld zand in de ogen te strooien en het Grote Onderschatten te laten beginnen, maar bovendien had Van Gaal net gedaan alsof hij het allemaal zo slecht niet vond.
Eerst slecht spelen en daarna zeggen dat je niet slecht gespeeld hebt: dat is strategie van de buitencategorie. Het doet me denken aan Lance Armstrong, die ooit in de eerste bergetappe van een van zijn talloze (uiteindelijk niet-)gewonnen Tours achterin het peloton ging rijden en steeds moeilijker begon te kijken.
Jan Ullrich, die lieve Jan voor wie strategie niet meer dan een onoverkomelijke horde op het dictee was, begon daarop te rijden als een gek om zijn concurrent uit te schakelen.
Bij het begin van de slotklim demarreerde Armstrong weg bij de moegestreden Ullrich.
Vlak voor hij definitief weg sprintte keek hij nog een laatste keer om.
Vanochtend heb ik nog een interviewtje met Van Gaal teruggekeken.
En nu weet ik het zeker: Louis gaat de Armstrong van het WK worden – gebrek aan kunde simuleren, overmoed bij de tegenstand bewerkstelligen en dan toeslaan.
Het masterplan ligt klaar; die rondvaart kan worden gepland.
