Adoniscomplex? Mannen, pas op voor een eetstoornis
De moderne vrouw is continu bezig met haar gewicht. En hoe kan het ook anders, met die constante concurrentie van het Victoria’s Secret model op de bushalte en haar favoriete soapster die netjes in de grime wakker wordt?
Soms wenst ze een man te zijn, al is het maar voor een dag. Even ontsnappen aan die constante doodsangst dat je broek te laag zit en aan je collega’s die je eetgedrag nauwkeurig in de gaten houden.
Nee, de moderne man zal je niet snel in een anorexiakliniek vinden. Maar dat betekent niet dat mannen niet bezig zijn met hun fysiek. Sterker nog, als we recent Amerikaans onderzoek mogen geloven liggen eetstoornissen, depressies en middelenmisbruik daarbij op de loer. Het in januari gepubliceerde onderzoek onderzocht ruim 5500 Amerikaanse jongeren door hen in de periode 1999-2010 herhaaldelijke een vragenlijst over hun zelfbeeld voor te schotelen. De uitkomst? Bijna 18 procent van onderzochte pubers en adolescenten is zeer bezorgd over hun gewicht en lichaamsbouw. De helft daarvan wil meer spiermassa, en 15% worstelt met dunheid.
Het onderzoek is belangrijk, aangezien er relatief weinig bekend is over hoe mannen bezig zijn met hun gewicht en de negatieve consequenties daarvan. Jongens die extreem bezorgd zijn over hun gewicht hebben namelijk een grotere kans depressief te raken en risicogedrag te vertonen. Denk comazuipen. Denk drugsgebruik.
Het lichaam van een Griekse god
Vrouwen willen smal zijn, mannen willen breed zijn. Zo luidt het adagium althans. Maar dat betekent niet dat eetstoornissen enkel bij vrouwen voorkomen. Ook mannen hebben er last van, wat zich uit in het gebruik (of misbruik) van voedingssupplementen en hormonen.
In een interview met The Atlantic zegt een Amerikaanse arts van het Boston Children’s Hospital dat het gros van de mannen streeft naar zichtbare spiermassa. Het probleem daarvan is dat wanneer zij daarin doordraven dit moeilijk te zien is. Want ja, wat is er nou ongezond aan het lichaam van een Griekse god? En wie doordraaft, grijpt dan soms naar de anabole steroïden, wat schadelijke gevolgen kan hebben. Helemaal als je in een periode van groei en ontwikkeling zit. Op de bijsluiter staan onder andere depressie, suïcidale neigingen en hartklachten.
G.I. Joe aan de anabolen
And who’s to blame? De media waaraan wij dagelijks blootgesteld worden, oppert The Atlantic in bovengenoemd artikel. Tijdschrift, film, televisie en zelfs het speelgoed waarmee we in onze jeugd speelden. In de afgelopen twintig jaar is een beeld geschetst van een man met een V-vormig torso, een six-pack en biceps zo dik als zijn nek. En daar kan geen sportschoolabonnement tegen op.
Aardig deprimerend, natuurlijk. Uit een onderzoek uit 2004 bleek dat mannen redelijk ontevreden raakten over hun eigen lichaam wanneer er een atletisch deodorantmodel in een strak shirt voorbijkwam in een commercial. Maar zelfs als we het hebben over zoiets als vermaak zien we vaak mannen die alles behalve representatief zijn voor de gemiddelde aardebewoner. In videospellen bijvoorbeeld, waar mannen een buitenproportioneel groot lichaam hebben. En zelfs onze G.I. Joe’s zijn in dertig jaar tijd flink aan de anabolen gegaan.
De Amerikaanse wetenschapper Roberto Olivardia zei ooit eens: “The average man feels like Clark Kent but longs to be like Superman.” En met het vertekende beeld dat de media ons dagelijks in het gezicht drukt is het ook niet heel gek dat jonge mannen kampen met een Adoniscomplex. Maar als de gemiddelde echt zo graag Superman wil zijn, dan is het goed om het volgende te beseffen: Superman bestaat niet, en de laatste acteur die hem vertolkte, trainde vijf maanden obsessief omdat hij er een godsvermogen mee verdiende.
