Martin Bril: een Hollandse Bukowski
Op 22 april is het vijf jaar geleden dat Martin Bril overleed. Journalist Astrid Theunissen schreef een haarscherp portret van de man met de grote dorst en het kleine hartje die gold als Nederlands beste columnist. Exclusief in HP/De Tijd fragmenten uit De schelmenjaren van Martin Bril, dat deze maand verschijnt bij uitgeverij Meulenhoff.
1982 Amsterdam
Bril heeft na zijn verhuizing geen vastomlijnd toekomstplan. Hij wil leren schrijven, dat wel, maar er bestaat nog niet zoiets als de schrijversvakschool en in een studie Nederlands ziet hij niets, want die opleiding brengt vooral docenten voort. Dan leest hij ergens dat in de reclame en bij de film mensen ambachtelijk met taal bezig zijn, en dan weet hij wat hij wil. Naar de filmacademie. Hij meldt zich aan, wordt aangenomen en bedenkt in afwachting van het nieuwe schooljaar in september een roman over een drankzuchtige kraandrijver en een meisje dat zich niet door hem laat verleiden.
Enthousiast begint hij aan zijn boek. (Martins zus) Elfriede herinnert zich dat ze bij haar broer kwam en hij euforisch uitriep dat hij het kon, dat schrijven. Het ‘scheppende proces’, waarover hij en (zijn schrijfmaatje) Van Weelden gewichtig spraken, zet hij voort in de Van der Hoopstraat in de Staatsliedenbuurt, waar hij en (zijn toenmalige vriendin) Karin al snel een grotere bovenverdieping met een zolder weten te bemachtigen.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
