Spring naar de content

Hoe de ballen mij de IKEA weer in gaan lokken

De tijd dat ik voor mijn plezier in de IKEA kwam is al lang voorbij. Ik krijg het benauwd van de voorgeschreven route waar de looppaden je in dwingen. Ik word verdrietig van de trootseloosheid van de sjokkende massa. Ik wil mijn huis trouwens ook helemaal niet op precies dezelfde manier inrichten als half Nederland. In de IKEA heb ik, kortom, niets te zoeken.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Eva Bosgraaf

Dat was vroeger wel anders. Mijn ouders konden me vroeger geen groter plezier doen dan een bezoekje aan de meubelgigant. Niet om het kinderparadijs dat later Smaland is gaan heten: ik moest en zou mee de winkel in. Ik waande me dan namelijk in een groter dan levensgroot poppenhuis: de keurig ingerichte slaapkamers, de woonkamers (mét kartonnen televisies), de door-en-door gestylde keukens… ze deden mijn meisjeshart allemaal sneller kloppen.

Satéprikker met een Zweeds vlaggetje
Zodra mijn ouders hun consumptiedrift bevredigd – en hun geel-blauwe tassen helemaal gevuld hadden – begon het échte feest voor de achtjarige versie van mijzelf: gehaktballetjes met friet in het ‘restaurant’. Een kinderportie was al veel te veel. Maar omdat het zo lekker was (en, eerlijk is eerlijk: omdat je het moest eten met een satéprikker met een vlaggetje er op) at ik lachend mijn bordje leeg.

Ondertussen eet ik al jaren geen vlees meer. Als ik nu nog wel eens in de IKEA kom – een mens raakt er zo nu en dan simpelweg verzeild-, zie ik geen Zweedse gehaktballetjes meer, maar kiloknallerballetjes met onbestemde saus en slappe patatten. Het dierenleed druipt van de borden. Het is de vleesgeworden snackbarcultuur. Of het nou varken, eland, koe of paard is: de ballen geven me bij voorbaat al een vieze smaak.

Groene gehaktballen
En tóch wil iets in mij ook een bordje met van die ballen. Omdat ik dan weer even acht zou zijn, wie weet. Gelukkig kán dat binnenkort ook, zonder schaamte of schuldgevoel. IKEA liet deze week weten bezig te zijn met de ontwikkeling van “groene gehaktballen”, een vegetarische variant op hun (niet al te) culinaire klassieker.

Enorme gasuitstoot
Niet dat IKEA nou ineens heel diervriendelijk is: het bedrijf lijkt vooral zijn imago te willen redden. Volgens de meubelboer zouden groene gehaktballen de ecologische voetafdruk van het bedrijf aanzienlijk verkleinen. En tja: waarschijnlijk ís dat ook zo als het wereldwijd misschien wel je meest verkochte product is.

Uit het duurzaamheidsverslag van IKEA over 2013 blijkt namelijk dat de voedselafdeling van het bedrijf alleen al verantwoordelijk is voor dezelfde gasuitstoot als 126.300 auto’s, of de koolstofuitstoot van meer dan drie miljoen passagiers die een afstand vliegen tussen Zweden en Nederland.

Wanneer de vegetarische balletjes verkrijgbaar zullen zijn is nog niet bekend. Maar ik verheug me alvast op een tripje down memory lane, zónder vieze bijsmaak.