Waarom Bevrijdingsdag een vrije dag moet zijn
Bevrijdingsdag is een nationale feestdag, en dat is het al een tijdje. Toch moet het grootste deel van de Nederlandse bevolking vandaag gewoon naar de baas. Het is opmerkelijk dat we op de dag dat we de vrijheid vieren, niet vrij zijn. En dat moet veranderen.
Met Bevrijdingsdag is eigenlijk altijd al slordig omgesprongen. In de vroege jaren vijftig werd het bijvoorbeeld tegelijkertijd met Koninginnedag gevierd op 30 april – de verjaardag van de koningin was voor het krenterige Nederland blijkbaar even belangrijk als de vrijheid die wij als land terug hebben geworven (en twee vrije dagen vlak achter elkaar, dat vond minister-president Willem Drees toch iets teveel van het goede).
Ook werd er bijna vijftig jaar lang slechts eens in de vijf jaar stil gestaan bij de bevrijding. Pas in 1990 is 5 mei officieel uitgeroepen tot een nationale feestdag. Werkgevers en werknemers mogen die dag zelf beslissen of ze de bevrijding vieren of niet – willen ze dat wel, dan moet dat uiteraard op eigen kosten gebeuren.
Is dat gek? Heel gek. Op nietsbeduidende dagen als Tweede Paasdag, Tweede Pinksterdag en Tweede Kerstdag – dagen zonder kerkelijke achtergrond, ooit ingevoerd door de overheid – zijn werkgevers namelijk wél verplicht om hun werknemers een vrije dag te geven.
Geef ons onze vrijheid terug op Bevrijdingsdag
Bevrijdingsdag is de belangrijkste feestdag van ons land. We vieren al lang niet meer (alleen) dat we de Duitsers overwonnen, maar het feit dat we in vrijheid leven. Voor veel Nederlanders is leven is vrede en vrijheid een gegeven, iets waar je nauwelijks bij stilstaat. Maar wie een geschiedenisboek openslaat, of momenteel naar Oost-Europa kijkt, weet dat het absoluut geen vanzelfsprekendheid is. Bevrijdingsdag is het vieren meer dan waard, en zwaar ondergewaardeerd wanneer je kijkt naar de relevantie van een Tweede Paasdag. Waarom hebben we wel nationale vrije dagen waarop we in de rij staan bij IKEA, maar geen vrije dag om op prachtige festivals onze vrijheid te vieren?
