Hoe Wubbo Ockels in mijn leven kwam
De ruimtevaartcarrière van de vorige week overleden Wubbo Ockels liep parallel met de ruimtevaarthobby van Mark Traa. Ze gingen zelfs samen de kosmos in. Of toch niet? Een herpublicatie uit de WUBBO, een eenmalige glossy die wij in 2010 uitbrachten en geheel gewijd was aan de ruimtevaarder.
Ik had voetbal leuk kunnen vinden, of raceauto’s, of de brandweer. Maar het werd ruimtevaart. En daar geef je dan uiting aan, als jonge puber. Je kamer hang je vol met posters, je maakt plastic schaalmodellen van raketten, je spreekbeurten gaan alleen nog maar over Space Shuttles. Mijn moeder wilde best geborduurde emblemen van ruimtemissies op mijn kleding naaien. En omdat ik ook iets had met schrijven, gaf ik elke maand een blaadje uit met ruimtevaartnieuws: de Meteoor. Op het hoogtepunt had ik honderdvijftig abonnees, in het hele land. Het apparaat waarmee ik alles kopieerde, stond op mijn slaapkamer.
Maar nu terzake. Hoe kwam Wubbo in mijn leven? Ik was lid van een club, de Nederlandse Jeugdvereniging voor Ruimtevaart en Sterrenkunde. In mijn woonplaats Veldhoven had ik een afdeling opgericht. Al voordat hij in 1985 de ruimte in ging, was Wubbo erelid van de NJRS. En dus wilde hij best wat terugdoen. Hij zei: ik wil experimenten van leden uitvoeren daarboven, als ze maar niks kosten, niks wegen en geen ruimte in beslag nemen. Van de gedreven NJRS-voorzitter Gerard Keijzers moesten inzenders op een half A4tje schrijven wat Wubbo zou moeten doen, en er ook een pasfoto op plakken. Dat zou meegaan in de bagage van Wubbo, de ruimte in. Tenminste, dat werd ons verteld door de vereniging.
Voor een ruimtevaartfanaat was dat natuurlijk een duizelingwekkend idee: je eigen foto in de kosmos! Voor wie zelf door omstandigheden geen astronaut kon worden (ikzelf had hoogtevrees, om maar een detail te noemen) zou het the next best thing zijn.
Wat zou ik Wubbo willen laten doen? Ik lag er ’s nachts over te woelen, en juist dat leidde tot een idee. Waarom draaien we in onze slaap? Toch minstens voor een deel, zo bedacht ik me, omdat onze spieren in de knel komen door de druk van ons lichaam. In een reflex zouden we ons dan willen omdraaien. In de ruimte, waar gewichtloosheid heerst, zou dat vast anders zijn. Want daar liggen we niet op ons eigen lichaam te liggen. Astronauten hangen ‘s nachts losjes in een slaapzak. Zouden ze de neiging voelen zich om te draaien?
Mijn voorstel werd uitverkoren. Ik mocht het op een velletje papier schrijven en mijn pasfoto erbij doen. Als een lopend vuurtje ging het de familie én de school rond: ‘onze Mark’ gaat een beetje de ruimte in!
Benieuwd hoe het kosmische avontuur van Mark Traa met Wubbo Ockels afliep? In ons (gratis) digitale weekblad leest u het complete artikel, dat eind 2010 verscheen in de WUBBO.
