Waarom mag de Wolf of Wall Street 437 keer de Balkenendenorm verdienen?
Jordan Belfort: hij werd in één klap wereldberoemd toen Scorsese zijn boek verfilmde. Het verhaal over een beurshandelaar die de boel oplichtte en zijn tijd vulde met cocaïne snuiven en hoeren inhuren deed het goed in de wereldwijde bioscopen. Ruim 10 jaar geleden werd hij veroordeeld tot 4 jaar cel, maar hij kwam na 22 maanden alweer vrij. Sindsdien verdient hij zijn geld met het schrijven van boeken (The Wolf of Wall Street en Catching the Wolf of Wall Street) en het geven van lezingen.
Met name dat geven van lezingen legt de beste man geen windeieren. Geschat wordt dat hij dit jaar meer dan 100 miljoen dollar gaat verdienen. Dat is zoals hij zelf ook al zegt meer dan hij ooit als effectenmakelaar heeft verdiend. Hij gaat dit geld naar eigen zeggen voor een groot deel gebruiken om zijn slachtoffers terug te betalen. Dat moet ook wel, want de overheid verplicht hem om de helft van zijn jaarlijkse inkomen te gebruiken voor dit doel.
Acceptabel?
Toen Holleeder vrijkwam werd door veel mensen de vraag gesteld of je zo’n crimineel wel het podium moest geven, zo had de topcrimineel enige tijd bij Nieuwe Revu een eigen column die hij met de legendarische woorden ‘Groetjes, Willem’ ondertekende. Als het om fraudeurs gaat echter, hoor je bijna niemand deze vraag stellen. Het is een concept dat vaker te zien is: je pleegt fraude, je wordt gepakt, je gaat boeken schrijven en lezingen geven, en verdient nog meer dan je in eerste instantie als fraudeur deed. Overal wordt er geklaagd dat bankdirecteuren graaiers zijn, maar hier hoor je niemand over. Waarom eigenlijk niet?
