Nederland – Chili en het touwtje van Louis van Gaal
Vanavond speelt Nederland tegen Chili. Als Nederland verliest – en dat moet toch onderhand wel eens een keertje gaan gebeuren – dan ligt dat aan de media.
Hoorde ik gisteren, op de persconferentie van Louis van Gaal, erkend mediawatcher in KNVB-dienst. Hij had de wedstrijd tegen Chili in het geheim willen voorbereiden door achter een hek te trainen. Verschillende journalisten hadden door dat hek gekeken en opgeschreven wat ze hadden gezien.
Het strijdplan van de onzen lag op straat en dat ging ons nog zuur opbreken. U zult denken: ‘In Chili lezen ze De Telegraaf toch niet?’ Denk dan nog maar eens: in grote delen van Chili beginnen ze de dag met De Telegraaf, daarna pakken ze het AD mee en in de trein naar kantoor jassen ze er ook nog een Volkskrantje door.
Maak eens een eigen krant, zou je zeggen, maar zo zijn ze, de Chilenen: alles nadoen. Winnen wij van de onverslaanbaar geachte wereldkampioen, kun je er donder op zeggen dat zij vijf dagen later hetzelfde doen.
Kuijt
Als ze de media grondig hebben doorgespit – en ik heb Chili inmiddels twee keer zien voetballen: grondigheid is het probleem niet daar – weten ze daar inmiddels ook dat Nederland vermoedelijk zal aantreden met Veltman, Wijnaldum en Kongolo. Die hebben ze dus mooi nog even kunnen googelen. En Kuijt speelt, iets waar ze in Chili wel even van geschrokken zullen zijn. Toch een extra verdediger opstellen, als Kuijt speelt, even die muur nog wat steviger metselen.
Goed, dus de Chilenen kennen onze tactische trucs inmiddels van buiten, waarschijnlijk hebben ze zelfs al een of twee zwakke plekken ontdekt en vanavond walsen ze er precies op die plekken overheen. En wij zullen niets kunnen terugdoen, want de Chileense kranten zwijgen al drie dagen als het graf. Geen letter over de verwachte tactiek, of veranderingen in de opstelling; kunnen we allemaal zelf uitzoeken. Nee, van de Chileense media hoeven we in dezen helemaal niets te verwachten; die doen allemaal of ze achterlijk zijn. Zijn ze misschien ook, wie zal het zeggen.
Louis van Gaal snapte er niets van.
Hij zei: ‘We trekken toch allemaal aan hetzelfde touwtje.’
Ja, dacht ik, dat is het natuurlijk. Een touwtje.
Touwtje
Ik visualiseerde een touwtje, het soort touwtje waarmee ondernemende jongetjes hun zelfgemaakte vliegers oplaten, het touwtje dat je als een bolletje bij de betere kantoorboekhandel kunt kopen. Een touwtje dat met een dubbele knoop om de wereldbeker gebonden zit en waar we met het hele volk tegelijk aan trekken. Maar er is een probleem: Chili heeft ook zo’n touwtje en gaat daar ook met alle Chilenen op hetzelfde moment aan trekken. Zoals bekend wonen alle Chilenen bij elkaar in de straat, dus dat hele WK is voor hen toch een soort buurtfeest en bovendien trekken de Chileense media twee keer zo hard mee, in tegenstelling tot de Nederlandse media, die met hun armen over elkaar langs de kant staan toe te kijken hoe Oranje vanavond door Chili omver getrokken wordt. En dan maar roepen dat ze het van tevoren al hadden voorspeld. Ik zie Johan Derksen er nog voor aan om ons touwtje heel voorzichtig te bewerken met zijn zakmes, zodat we halverwege de wedstrijd al kansloos in de modder liggen en hij daar vanuit Scheveningen wat denigrerende opmerkingen over kan maken.
Zo zijn de Nederlandse media: ze doen nooit eens gezellig mee. Ik ga geen schuldigen aanwijzen als het vanavond misgaat – daar heb ik Louis van Gaal voor– maar we weten allemaal wie er niet goed meegetrokken zal hebben.
