Spring naar de content

Hoe ‘verwijderde’ Google-links eenvoudig zijn terug te vinden

Het was al een zinloze bezigheid, die ‘vergeet-me’-actie van Google, maar nu het bedrijf daadwerkelijk sinds enkele dagen actie aan het ondernemen is, wordt het lachwekkend.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Geert Poorthuis

Bij elke zoekpoging (op een Europese site van Google) naar een naam op het internet staat nu dat ‘er mogelijk enkele links zijn verwijderd’, ook bij die van mij (heb ik even gecheckt), hoewel ik echt niet tot de 41.000 Europeanen behoor die zo’n verzoek heeft ingediend. Gelukkig kunnen we deze rare fratsen gemakkelijk omzeilen: we zoeken voortaan gewoon via de Verenigde Staten..

Zoals te doen gebruikelijk hult Google zich in stilzwijgen over wat er nu precies ‘vergeten’ wordt en op welke aantallen gebruikers en geïndexeerden de acties van toepassing zijn, waarmee wij nu allen verdacht zijn van het verdonkeremanen van delen van onze geschiedenis die we liever niet langer online zien. Wel heeft het bedrijf bekendgemaakt dat het van ‘bekende’ personen geen links gaat verwijderen: het schijnt daarbij te werken met mensen die in de internetencyclopedie Wikipedia vermeld staan en dat zijn er nogal wat. Bekende Europeanen moeten dus eerst zorgen dat ze van Wikipedia afkomen maar daarover heeft Europa nog geen juridische uitspraak gedaan.

We wezen er op deze plek al eens op dat die malligheid makkelijk te omzeilen is door een andere zoekmachine te gebruiken maar hardleerse personeelsmanagers kunnen er ook voor kiezen om gebruik te maken van Google zelf. Het is betrekkelijk eenvoudig om bijvoorbeeld te zoeken via Google’s zoeksites in de Verenigde Staten, Canada of zelfs Rusland. Ik kreeg daarbij (wederom op mijn eigen naam) geen waarschuwend tekstje maar wel globaal dezelfde resultaten. Het is alsof Google 1 deur (namelijk de Europese) heeft dichtgedaan van een huis met honderden vrij toegankelijke ingangen.

Hebben wij, zoals Europa beweert, werkelijk het recht om vergeten te worden dan zit er dus maar een ding op: het aanpakken van de informatie aan de bron. Dan zou het bijvoorbeeld gaan om archieven van kranten, registers van bedrijven en instellingen en miljoenen blogs. Daarmee zou Europa wel een heel bedenkelijke weg inslaan die veel weg heeft van het vervalsen van de eigen geschiedenis. Dat zal natuurlijk nooit gebeuren en dat weten ze in Brussel ook wel. De maatregel die Google is opgelegd was alleen voor de bühne bedoeld en haalt in de praktijk niks uit.

Er was, nog niet zo lang geleden, een tijd dat de politie vrijwillig namen van slachtoffers van een misdrijf (niet van de daders!) aan de pers verstrekte. Daarmee was je dan wel niet voor de eeuwigheid gebrandmerkt maar je kwam wel geheel buiten je eigen schuld in de krant. Inmiddels is de politie zo terughoudend geworden dat ze niet eens meer bij een inbraak de straatnaam naar buiten brengt. Die houding zou ook veel media passen. Wie delen van zijn verleden niet meer online wil zien moet de ‘koninklijke’ weg bewandelen en zorgen dat de informatie uit de bron niet langer zichtbaar is. En enige prudentie met wat we allemaal op het net donderen kan ook geen kwaad.