Spring naar de content

Hoe Bauke Mollema in een pot nuchterheid viel

Niet veel mensen weten het, maar Bauke Mollema is als kind in een pot met nuchterheid gevallen. Zijn moeder lette even niet op, zijn vader was niet in de buurt en hóp, daar ging hij, de pot in. Toen ze hem tien minuten later opvisten, zat hij van top tot teen onder de nuchterheid. Het zat overal en het kleefde als een boterhammetje dat in een pak gestampte muisjes gevallen was.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Frank Heinen

Op de basisschool werd hij ermee gepest. “Mollema Nuchterman!” riepen ze hem na als hij op zijn fietsje van het schoolplein naar huis sjeesde.
Bauke Mollema haalde zijn schouders op. De enige gedachte die hij eraan wijdde, was: Pff.

Pff
Later, op de middelbare school, kwam zijn nuchterheid hem weleens van pas. Beroemd is de anekdote over de keer dat Bauke een 3 voor Aardrijkskundeproefwerk in de wacht sleepte. Zijn docent, mevrouw Van Veen, stelde destijds dat zij vermoedde dat Bauke niet fit was geweest: “De eerste vragen gingen nog wel, maar al snel kon ik niet meer volgen. Hij haalde zelfs de loef- en lijzijde van een berg door elkaar; op dit niveau wordt dat afgestraft.” Mollema zelf bleef nuchter: hij had inderdaad een behoorlijke achterstand opgelopen, het hoofd had het een beetje laten afweten, maar zijn gemiddelde was nog altijd voldoende, en het zou nog wel goed komen.
Hij eindigde dat jaar met een 7 voor aardrijkskunde op zijn lijst.

Soms zat zijn nuchterheid hem ook in de weg. Neem de keer dat hij uitging in zijn Zuidhornse stamcafé In de Oale Grieze Knepvekker, waar hij een blond meisje tegen het bevallige lijf liep. Majo heette ze, Majo Sjoon.
“Ik wil jou,” zei Majo Sjoon tegen Bauke Mollema en ze nipte van haar wodka-sinaasappelsap, terwijl de vingers van haar rechterhand tokkelden op Baukes afgetrainde rug.
“Pff,” zei Bauke en hij glimlachte er onaangedaan bij.
“Wat denk je?” vroeg Majo met dubbele tong. “Jij en ik?”
En Bauke Mollema sprak: “Zeg nooit nooit. Het zou natuurlijk geweldig zijn als het vanavond al lukt, maar ik ben nog jong, ik heb de tijd en mag vooral niets forceren. Als het lukt: geweldig. Als het niet lukt: ook niet erg.”
Met Majo Sjoon werd het niets, die avond niet en alle avonden erna ook niet. Maar Bauke Mollema haalde zijn schouders op en zei ‘pff’.

Nuchter
Denk niet dat men zich nooit zorgen heeft gemaakt om Baukes nuchterheid. Integendeel: de familie Mollema sleepte hem jarenlang van huisarts naar specialist naar acupuncturist naar chirurg naar goeroe naar lifecoach naar druïde. Men liet een peloton psychologen aanrukken, alles om Bauke er maar van te overtuigen dat er soms wel degelijk reden is om uitzinnig van woede, verdriet of blijdschap te worden. Hij werd getreiterd en gemanipuleerd, tientallen jaren aan duurbetaalde studies werden ingezet in het boren naar het zielenleven van Bauke Mollema, dat ergens diep weggestoken in zijn binnenste moest kolken als een zee bij windkracht acht. Geen van die pogingen had ook maar enig gevolg. Nou ja: vijf mindfulnesstrainers en twee yogaleraren moesten worden opgenomen na het zien van zoveel innerlijke kalmte.

Het was uiteindelijk een hoogbejaarde zielenknijper uit Warffum die de familie Mollema meedeelde dat Bauke nuchter was en vermoedelijk altijd nuchter zou blijven. In het beste geval zou het een chronische aandoening worden. Men hoopte dat hij ooit normaal in een baan – vermoedelijk parttime – zou kunnen functioneren. Een klap voor alle betrokkenen, alleen Bauke bleef kalm en nuchter: “Ach, als dat alles is.”

Bauke Mollema werd wielrenner. Hij won soms en verloor veel vaker. Hij werd eerst de hoop van een door een gebrek aan succes ondervoede natie, daarna lijdend voorwerp van een hype in een land dat nu eenmaal vreselijk veel van hypes houdt en tot slot onderwerp van een landelijke teleurstelling van een publiek dat snel op zijn helden is uitgekeken.

Zware dag
Toen gisteren, na een eerste bergrit die hem vreselijk tegengevallen moest zijn, een handvol journalisten rond hem aankoekte en iemand vroeg wat hij ervan gevonden had, zei hij: “Gewoon een zware dag.”
Als het de Dag des Oordeels was geweest, de wereld was overspoeld met bijbelse plagen en het peloton door een uit de bocht gevlogen meteoriet getroffen was, had Bauke Mollema vermoedelijk hetzelfde geantwoord.
Hij is namelijk als kind in een pot met nuchterheid gevallen.