Drie jaar na haar dood telt alleen de muziek van Amy Winehouse
Het korte leven van Amy Winehouse is het best te vergelijken met een achtbaanrit. Een rustig begin als een doodgewoon meisje uit een joods gezin uit Noord-Londen, waar thuis veel jazz werd gedraaid. Daarna, toen ze ontdekt werd als zangeres met een onwerkelijk goede stem, de vlucht omhoog. Maar algauw bleek de roem voorzien van een tragische keerzijde.
Door haar alcohol- en drugsmisbruik, haar boulimie en haar turbulente liefdesleven ging het in de media vaak alleen maar over Amy‘s problemen. Er werd openlijk gespeculeerd over een ontijdige dood; op internet werden zelfs smakeloze weddenschappen uitgeschreven met als inzet de vraag wanneer de zangeres de geest zou geven. Uiteindelijk overleed Amy Winehouse, vandaag precies drie jaar geleden, in haar appartement in de Londense wijk Camden aan een overdosis alcohol.
Door haar dood belandde Winehouse in de legendarische ‘27-club‘ (artiesten die op hun 27ste stierven) en verwierf haar muziek een nog grotere populariteit van bij haar leven. Die nalatenschap blijft drie jaar na dato nog steeds overeind, met hitsingles als Rehab, Valerie en haar meest legendarische album, Back to Black.
‘Nirvana-moment’ voor vrouwen
Maar Winehouse was meer dan alleen een steengoede zangeres (die weliswaar van tijd tot tijd compleet starnakel haar eigen optredens om zeep hielp), zij was ook een wegbereider voor andere vrouwelijke artiesten. Opeens werd een authentiek, herkenbaar stemgeluid belangrijker dan een knap gezichtje en een gelikte choreografie.
Met het doorbreken van Amy Winehouse werd er een markt gecreëerd voor een nieuw soort zangeres, met een origineel stemgeluid en persoonlijkheid. In haar voetsporen volgden artiesten als Adele, Duffy, Lana Del Rey en in zekere zin ook Lady Gaga. Een redacteur van het vooraanstaande Amerikaanse muziekblad Spin Magazine noemde Amy’s doorbraak ‘het Nirvana-moment voor al deze vrouwen’ (Nirvana plaveide begin jaren negentig de weg voor een opmars van andere alternatieve, rauwe gitaarbands).
Het erfgoed van Amy Winehouse
De muziek van Amy Winehouse is tijdloos, en in die zin is Winehouse nooit gestorven. Zoals gebruikelijk na de vroegtijdige dood van een ster artiest kwamen er legio albums, tributes en documentaires uit. Waar veel tribute-albums bestaan uit een verzameling dubieuze tracks die de echte albums niet haalden, staan er op het na haar dood uitgekomen Lioness: Hidden Treasures een aantal nummers die het beluisteren meer dan waard zijn.
Vijf dagen geleden dook er, niet toevallig, een voorheen ongepubliceerd interview met Winehouse uit 2004 op. Over de drugs, de drank, de tattoos en haar in de pers breed uitgemeten knipperlichtrelatie met Blake Fielder-Civil. In het interview wordt een meisjesachtig beeld geschetst van de jonge Winehouse. Op de vraag waar ze over tien jaar zou zijn, antwoordde de zangeres: “Dan ben ik dertig, misschien heb ik dan een baby.”
Zoals we vandaag ook gedenken op deze dag van nationale rouw, de loop van het leven laat zich niet voorspellen.
