Spring naar de content

Leeggelopen clown in Diepenheim (of, de slechtste expositie ooit)

Kort geleden bezocht ik de slechtste expositie OOIT. Dat is heel wat, wat ik daar zeg, maar het is waar. Ik vind het zelf ook ellendig, hoor. Ik bezoek vaak exposities en knijp soms gaarne een oogje dicht. Dat ik het niet zo geweldig vind allemaal, maar toch welwillend blijf kijken. Gewoon, daarom.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Johanna Geels

Ik draag de kunsten een warm hart toe en kan een hoop hebben. Ik kan met verve werken als Santa Claus (beter bekend als kabouter Buttplug) van Paul McCarthy verdedigen als het moet. Damien Hirst. Ik bedoel maar. Maar afgelopen zondag waren de rapen gaar. De koek was op. De goede wil verschwunden en de muze viel na wat stuiptrekkingen morsdood voor mijn voeten neer. Waar was ik? Wat was er zó erg dat ik achteraf bijkans vomerend achter een lantaarnpaal stond? Voor zover dat kan, achter een lantaarnpaal staan. Dat ding heeft tenslotte geen duidelijke voor-of-achterkant. Pure kunst eigenlijk, zo’n paal. Ziet u, hoe snel ik tevreden ben?

Ongelukkige dwaling
Enniehoe, ik was bij Kunstvereniging Diepenheim. In Diepenheim dus. Een museum dat kortgeleden nog prachtige tekeningen had hangen. Waar ik vol bewondering doorheen struinde. Datzelfde museum had nu, door een ongelukkige dwaling der geesten, anders kan ik het niet duiden, een tentoonstelling ingericht waar de tranen mij van over de wangen biggelden, zo vreselijk. Terwijl het museum nauw verbonden is aan het geweldige Drawing Centre. En vlak naast het museum zit Dutch Drawings, een alleraardigste galerie, met origineel Nederlands tekenwerk. Ik bedoel, ze weten heus wel van kwaliteit daar in het prachtige Diepenheim. Vanwaar dan deze dwaling?

Wanhopige diepzinnigheid
Misschien moet ik eerst even uitleggen wat er zo erg aan was. Was het de melige ontvangst van meneer Jut en meneer Jul achter de balie toen ik binnenliep? De ‘oomgrapjes’ van het lolligste stel van Nederland? Nee, daar kan ik doorheen kijken. Was het de rode mond van vilt, die dramatisch op een trapje lag? Het hoopje botten op de grond dat zo overduidelijk wanhopig diepzinnigheid probeerde uit te stralen? Waren het de stinkende installaties die op uitgerekte autobumpers leken?

diepenheim1

Leeggelopen clown
Oh, wat wilde het graag Kunst zijn daar in Diepenheim. Die wanhopige installaties in dat prachtige gebouw. En oh, wat was het gewild en bedacht. Geen ballen. Geen ziel. Niks. Het ging hier om de tentoonstelling ‘Warm bodies’ van Olga Balema en Jonathan Baldock. Ik las op internet dat Olga zojuist een succesvolle expositie in Parijs had. Ik weet niet waarmee, maar als het lijkt op wat ik in Diepenheim zag dan ben ik bereid een kunstwerk van vilt op te eten. Naast de gigantische leeggelopen clown van stof, die centraal in het museum hangt. Het hoopje vulling, dat er veelbetekenend onder was gelegd om het leeglopen een extra dramatisch effect te geven. Ja, mensen. Hier is meer aan de hand. Dieeeep!!!

diepenheim2

Ziel
Eenmaal buiten keek ik uit op schildersbedrijf J.H Ziel. Ik maakte er een foto van. De afbeelding sprak boekdelen. Dat huis aan de overkant had alles waar het tussen de museummuren achter mij aan ontbrak, namelijk, ziel.

diepenheim4

Right. Gauw vergeten maar weer. Hopen dat de kunstmutsen die hiervoor verantwoordelijk zijn/waren snel naar het hoofdstedelijke vertrekken, met hun high-brow kunstenmakers in de arty-farty rugzak. En dan óp naar het Drawing Centre, een straat verderop. Een plek waar vaak veel moois te zien is. Of Dutch Drawings, gelegen naast het museum, met wisselende exposities en een vriendelijke meneer die veel te vertellen heeft.

En de leeggelopen fopclown, de vilten fopmond, de tweederangse bottensymboliek van de koude sjamanengrond? Vooruit, we doen gewoon alsof we niks gezien hebben. Voor deze ene keer.

Onderwerpen