Een ode aan de billen van Nicki Minaj
In de tijd dat ik vervuld van trots een lichtroze gebreide trui met een grote zilveren slak droeg, werd ik betoverd door een jongen die zijn oren en neusvleugels kon laten bewegen met beide handen op zijn rug.
Wát? Maar hóé dan? Als gehypnotiseerd keek ik toe hoe zijn lichtroze gehoororganen op en neer dansten. Een traktatie van een truc, die ik helaas nooit meester zou worden. De slakkentrui verdween in het verdomhoekje, de jongen met het capabele gelaat naar het lager beroepsonderwijs, maar mijn fascinatie voor autonoom bewegende lichaamsdelen bleef.
My anaconda don’t…
Blij als een kind was ik toen ik deze week, zo’n twintig jaar na zilveren-slakkengate, de nieuwe clip van rapper Nicki Minaj onder ogen kreeg. En ik hem nog een keer bekeek. En nog eens. “My anaconda don’t… My anaconda don’t… My anaconda don’t want none unless you’ve got buns, hun,” roept een gesamplede Sir Mix-a-Lot. En buns heeft Minaj. De ‘big butts’ uit de jarennegentigclip van Baby Got Back zijn schrale niemendalletjes naast haar geoliede machine die ritmisch meedeint op de maat van de muziek.
De eerste keer sputterde ik nog een beetje tegen. “Seksualisering van de samenleving!” “Stereotypering van zwarte vrouwen!” “Zeker uit de kleren gepraat door een mannelijke producer!” “Wat een vrouwelijke artiest al niet moet doen om een paar plaatjes te verkopen!” De tweede keer deinde ik voorzichtig mee, terwijl mijn tegenwerpingen een voor een wegstierven. Oh my Gosh. Look at her butt. De derde, vierde en vijfde keer knipte ik met mijn vingers, deed the snake op mijn bureau en begon te schuimbekken. De zesde keer zat ik doodstil met lollyogen aan mijn scherm gekluisterd. Look. At. Her. Butt.
Togestrommel en stuiterbillen
De beweeglijke oren en neusvleugels van de door mijn jeugd-zelf aanbeden jongen bleken met terugwerkende kracht slaapverwekkend. De eigenmachtig lillende billen van Minaj sloot ik in mijn hart. De aanblik van boven, van opzij, van achter. De multiple-butt-swing, de togestrommel, het vijftal stuiterbillen. Het was slechts een kwestie van tijd tot Anaconda het 24hVevoRecord van Miley Cyrus’ Wrecking Ball zou verbreken, waarvan akte. En geen wonder, want waar Cyrus een sloopkogel nodig had om haar derrière naar de andere kant van de ruimte te verplaatsen, klaart Minaj het kunstje met beide benen op de grond.
Exotische rariteiten
Toch staat internet vol met gesputter over het meesterwerkje. Logisch ook, in een maatschappij waarin slut-shaming goed gebruik is en gladde zoontjes van C-artiesten hun vleselijke veroveringen kunnen chanteren met filmpjes van hun promiscue daden. Een maatschappij waarin vrouwen wel sexy, maar niet té sexy mogen zijn.
Bij Minaj dansen zwarte vrouwen met ronde billen niet achter iele blanke (country)zangeressen als Taylor Swift en Miley Cyrus voor dat beetje extra hiphopcred. Er is geen blik exotische rariteiten opengetrokken zoals in het safarinummer van Linda en er staat in het middelpunt geen man te rappen. De enige man in Anaconda is zanger Drake, die als een nat washandje over een stoel hangt terwijl zijn trouwe hondenogen een lapdance van Minaj aanschouwen. Op het moment dat hij reikt naar haar ‘big fat ass’ krijgt hij een tik. U can’t touch this! Ook al vullen die buns je hele blikveld en alle zwellichamen die je anaconda rijk is.
Baby got back!
