Eindelijk goed nieuws uit Kazachstan
Op Kerstavond 2013 tekent de ervaren aanvaller Savio Nsereko zijn zoveelste profcontract, bij FC Atyrau.
In Kazachstan.
Hij is dan 24 jaar, en zijn curriculum vitae telt bijna net zoveel clubs als zijn paspoort stempels.
De naam Savio Nsereko komt uit Oeganda, maar van Oeganda weet Savio niets meer dan wat anderen hem ooit verteld hebben.
De familie Nsereko ontvluchtte het door oorlog geteisterde land toen Savio een baby was. Niet lang daarna stierf Savio’s vader. Moeder bleef achter, alleen in een vreemd land, met vijf kinderen die aan haar zorg waren overgeleverd.
Savio Nsereko vond troost op het voetbalveld, hij bleek al snel een razendsnelle flankspeler die bij 1860 München in de jeugdopleiding mocht komen voetballen en hij was nog maar 15 jaar toen Gianluca Nani – technisch directeur bij de Italiaanse Serie A-club Brescia maar vooral: het brein achter de carrières van Luca Toni en Andrea Pirlo – op de stoep stond.
Of Savio naar Italië wilde komen.
Natuurlijk wilde hij.
En voort ging het, steil omhoog richting de top: in 2008, tijdens het EK onder 19, werd Savio zelfs uitgeroepen tot Speler van het Toernooi. Niemand die toen had kunnen voorspellen dat dit het begin van het einde was.
Enkele maanden na het toernooi trok Savio, nog altijd pas achttien, naar Engeland, naar West Ham United, waar de nieuwe trainer Gianfranco Zola zich hard had gemaakt voor z’n komst.
In zeven maanden Londen speelde Savio slechts tien wedstrijden. Allemaal als invaller.
Diezelfde zomer nog vertrok Savio weer, naar Fiorentina dit keer, maar ook daar kreeg hij zijn loopbaan met geen mogelijkheid nog op de rails. Wat volgde, was een even onnavolgbare als droeve speurtocht naar geluk, die hem tot de verste uithoeken van de voetbalplaneet voerde: hij speelde in Bulgarije voor Tsjernomorets, In Italië voor Juve Stabia, in Roemenië voor Vaslui, in zijn tweede vaderland voor het volslagen onbekende Viktoria Köln, om uiteindelijk in Israël te belanden, bij Hapoel Iron Akko. Daar, bij die kruimel op het tafelkleed van het Europese clubvoetbal, kwam Savio Nsereko er echter nauwelijks aan te pas.
Hij was ingevoegd op de eenbaansweg die maar een eindbestemming kende: het avondland der vergeten voetballers.
Later, als trage verdedigers uit vervlogen tijden, volgden de redenen voor de clubwisselingen die elkaar in hoger tempo opvolgden dan passeerbewegingen. Savio bleek onhandelbaar, meestal onbereikbaar en immer onberekenbaar: bij 1860 bleef hij wel eens een week weg zonder iets van zich te laten horen, in zijn tijd bij Juve Stabia verdween hij zelfs helemaal van de radar toen hij maar niet terugkeerde na een vakantie in Thailand. Uiteindelijk kreeg zijn moeder een briefje thuis: Savio was gekidnapt en zij moest zo snel mogelijk 25,000 dollar overmaken. Toen zijn moeder de zaak aan Interpol overdroeg, bleek al snel dat het briefje door Savio zelf geschreven was, meer dan waarschijnlijk vanaf het vakantieresort waar hij nog altijd verbleef.
Het leverde hem een voorwaardelijke straf op, en vooral: een gevoel van schande. Nergens kon Savio Nsereko zich nog vertonen zonder dat iemand zich om hem vrolijk maakte. Nou ja, nergens…?
Winnende doelpunt
Drie maanden duurt het voor Savio zijn eerste wedstrijd voor FC Artyrau kan spelen, uit bij FC Kairat.
De wedstrijd eindigt in 0-1.
Savio Nsereko maakt het winnende doelpunt.
Dat is, met alles wat je nu van Savio Nsereko weet, gewoon goed nieuws.
