Dirk, je spreekt met HP/De Tijd. Is het waar dat je stopt als international?

‘Ik heb geen tijd.’

Nee, je spreekt met De Tijd.

‘Okee. Maar ik heb eigenlijk echt geen tijd: ik moet net drie kinderen naar school brengen, twee van de crèche halen, eentje naar de Fenerbahce Youth Academy rijden en met de rest gaan we naar het zwembad.’

Het is een heel korte vraag.

‘Hoe kort?’

Paar woordjes.

‘Da’s wel heel kort, ik weet niet of ik daarvoor aan de telefoon blijf.’

Alsjeblieft?

‘Vooruit.’

Je stopt als international, horen wij hier in Nederland.

‘Klopt.’

Wat ga je dan nu doen?

‘Nou, ik ga natuurlijk niet stilzitten.’

Natuurlijk niet.

‘Ik heb toen ik elf was een keer stilgezeten, maar da’s niks voor mij.’

Maar wat ga je dan wel doen?

‘Om te beginnen blijf ik natuurlijk gewoon voetballen bij Fenerbahce, drie keer per week zwemmen bij de lokale zwemclub, grensrechter bij het team van m’n zoontje, af en toe squashen met de buurman, iedere ochtend beetje hardlopen. En ik blijf ook overblijfvader op school, klaar-over, drietalige gids in de Aya Sophia, fietskoerier op dinsdag, en meesterhovenier voor vrienden en kennissen die een boompje om te leggen hebben.’

Je krijgt er veel tijd bij. Ben je bang dat je je gaat vervelen?

‘Verveling is niks voor mij, dan ga ik me heel snel vervelen. Ik wil natuurlijk sowieso meer tijd aan mijn gezin gaan besteden. Zij zijn er altijd voor mij geweest, het wordt langzamerhand tijd dat ik er ook een beetje voor hen ga zijn. Maar in de tijd die overblijft, zou ik dolgraag een keer de K2 willen beklimmen, de Atlantische Oceaan willen overzwemmen, een boek over m’n leven willen schrijven en van Katwijk naar Sint-Petersburg willen hinkelen – ik las ergens dat dat nog nooit gedaan is. Verder wil ik het iets rustiger aan gaan doen.’

Waarom stop je eigenlijk als international?

‘Je wordt ouder, je gaat je lichaam voelen. Vorige week, na een wedstrijd van Fenerbahce, merkte ik dat m’n gewrichten een beetje begonnen te protesteren. Daar merk je aan dat het allemaal niet meer zo vanzelf gaat. Later zei de clubarts tegen me dat ik na zo’n wedstrijd m’n rust moet pakken en beter niet nog een stelletje piano’s kan gaan verhuizen, maar Wesley vroeg me en dan wil je niet flauw zijn. Bovendien: ik kan niet stilzitten.’

Het is tijd om terug te blikken: wat was het mooiste-

‘Wacht even…. Goed zo, dames!’

Sorry?

‘Ja, ik heb even het spinningklasje van m’n vrouw overgenomen, omdat de vaste instructeur z’n pink verstuikt heeft. En schakel bij!’

Ik wilde nog met je terugblikken, maar…

‘Het was een prachtige tijd bij Oranje, behalve de tijd dat ik – OK, tandje erbij nog, TAKTAKTAK! – op de bank zat. Stilzitten is niks voor mij.’

Dankjewel Dirk, voor alles.