Zalando, plassende meisjes en feesten waar niemand naartoe gaat
Je hebt rare dagen, gewone dagen en sommigen hangen er een beetje tussenin. Vandaag had ik een rare dag. Het begon ’s nachts al. Ik droomde dat ik in een vergadering van kasteeleigenaren terecht was gekomen. Men riep van alles door elkaar. Er was geen touw aan vast te knopen.
Toen schreeuwde iemand dat iedereen zijn kastelenbek moest houden omdat het uiteindelijk maar om één ding ging in het kasteelgebeuren, namelijk: muizen. Muizen waren van essentieel belang. Je had veldmuizen en spitsmuizen. Veldmuizen waren goed te eten, spitsmuizen stonken en lagen uit elkaar getrokken achter caravans. Iemand vroeg waar die caravans vandaan kwamen. De kasteelvoorzitter zei dat niemand dit wist. Toen moest de dag nog beginnen.
Plassende meisjes
Eerst keek ik of ik geen caravan in mijn tuin had staan. Dit bleek niet het geval. Bibberend zette ik koffie en opende mijn mail. Drie stuks. Zalando had feest en wilde dit met mij vieren door mij schoenen te verkopen à 85 euro. HP/De Tijd stuurde mij de nieuwsbrief die als titel had: ‘Waarom mollige vrouwen gelukkiger zijn en betere seks hebben.’ Ik wond mij daar erg over op. Welke randdebiel bedacht zulke belachelijke columns! Het duurde even voor ik doorhad dat het mijn eigen column was die in de nieuwsbrief stond.
De derde mail kwam van het nieuwe, überhippe, sociale mediumwonder Ello waar ik sinds twee weken een account heb. Iemand volgde mij. Die iemand bleek een Amerikaanse te zijn die oerlelijke selfies van zichzelf had geplaatst. Ik vond dat wel grappig. Het deed me denken aan Melanie Bonajo, een Deense kunstenares die ooit als kunstproject lelijke selfies van zichzelf maakte en vorig jaar een film presenteerde: ‘Pee on presidents’ waarin 500 meisjes onbevangen in het openbaar van zich af piesen. Zij beoefent een soort van nieuw feminisme in de kunst, welke ik zeer waardeer en veel weg heeft van de manier waarop Ana Mendieta in de jaren ’70 te werk ging.
Ello is niet gezellig
Ik mag geen ‘piesen’ zeggen van mijn dochter. Dat schijnt stom te zijn. Plassen mag al helemaal niet. Pissen, moet ik zeggen. Zeiken, desnoods. Maar dat weiger ik. Ik ging vroeger naar de school met de bijbel. Elke maandagochtend moest ik een nieuw psalm of gezang uit mijn hoofd kennen. Zoiets schept verplichtingen.
Ik weet trouwens nog steeds niet goed wat ik met Ello aan moet. Het is dan wel überhip, gebruikersvriendelijk en anti-facebook, allemaal zaken waar ik moeilijk over kan klagen, maar ik voel het niet. Het is er niet gezéllig. Waarschijnlijk ligt dat aan mij, hoor. Ik zit op feestjes ook het liefst in de keuken, of sta op de gang met andere minder-sociaal-bedeelden te ouwehoeren over godsdeeltjes die vanuit het strand van Ameland via zandkorrels de diepste oceanen controleren.
Feesten en vlekken
Na het ontbijt belde ik met Zalando. Ik feliciteerde ze met hun verjaardag en vroeg waar het feest was. ‘Er is geen feest,’ zei de belmevrouw. ‘Maar in de mail van vanmorgen stond dat er feest was,’ sputterde ik tegen. ‘Jaaaa,’ zei de mevrouw, ‘er is wel feest, maar geen feest waar mensen komen.’ ‘Dus eigenlijk is het een feest waar niemand naar toe gaat,’ vroeg ik. ‘Ja, precies,’ zei de mevrouw opgelucht. ‘Oh,’ antwoordde ik, ‘net zoiets als Ello?’ Maar de mevrouw wist niet wat Ello was.
Buiten, op weg naar mijn auto kwam de buurvrouw van 75 mij tegemoet. “Kind, wat zie je er weer prachtig uit”, zei ze opgetogen. “Nou ophouden, hoor, met steeds mooier worden, anders word ik jaloers.” Toen wees ze naar mijn rok. “Je hebt een vlek!” Ik keek. Het was een wit vegerig exemplaar. Ik herkende gelijk de oorsprong en kreeg een kleur. De buurvrouw kwam fluks met een oranje wonderdoekje aanzetten en poetste in één beweging een hele wilde avond weg. “Zo, nu ben je weer netjes”, zei ze tevreden. “Je ziet er trouwens uit alsof je naar een feest gaat.” Ik knikte. Welzeker was ik dat. Een feest waar niemand naar toe ging.
