Truientumult eist slachtoffers
Voor welke bekende man zou je een vrijbrief tot vreemdgaan willen? Het is een vraagstuk dat zo nu en dan opduikt in gesprekken met vriendinnen. Arie Boomsma, Ryan Gosling, Klaas-Jan Huntelaar (ik) en Matthew McConaughey, zo begint het lijstje meestal clichématig.
Naarmate het gesprek vordert, vallen er steeds meer namen die nooit van z’n lang-zal-ze-leven op een Sexiest Man Alive-shortlist zullen opduiken. Twan Huys bijvoorbeeld, of naamgenoot Twan van The Opposites. John Travolta (“liefst jong maar ik zou hem nog steeds doen”), Jan én Yoeri Mulder, Jay-Z, Hugo Borst, Nick (van Simon), Peoples Hernandez uit Shaft en Jan Smit. Soms wil je nu eenmaal iets en weet je bij god niet waarom. Een trui van duikpakkenstof waar in grote reliëfletters ‘wang’ op staat bijvoorbeeld.
Voor het elfde jaar op rij werkte kledingketen H&M samen met een modeontwerper van wereldformaat. Dit keer was de Chinees-Amerikaanse Alexander Wang aan de beurt en de genoemde trui bleek het onbetwiste hebbedingetje uit zijn collectie. (Wang: 1. A common Chinese name, 2. Slang for the male genitalia, specifically the penis)
‘Mannen zijn nu eenmaal niet zo hysterisch’
Hoewel ik nog geen sluitend bewijs heb, vermoed ik al jaren dat de gewilde designercollecties een dekmantel voor een sociologisch experiment zijn. Hoe reageert een kudde hysterische hyena’s op de apocalyps? Om de proef op de som te nemen, sluit ik donderdagochtend iets voor negenen aan in de rij. Flyers met huisregels (Voor je eigen veiligheid raden we je aan niet te rennen in de winkel) blijken aan dovemansoren gericht.
Om klokslag negen gaat de winkel open en stormt een uitzinnige meute naar boven. Het bewijs dat een ritje op de roltrap geen reis in het oneindige hoeft te zijn, is hierbij alvast geleverd. Van een veilige afstand bestudeer ik hoe de rekken met mannenkleding binnen een paar minuten leeg worden getrokken. Mutsen en handschoenen worden met tientallen tegelijk van planken gegrist.
Voor de vrouwen is het anders geregeld. Zij krijgen gekleurde polsbandjes die het tijdvak bepalen waarop ze naar binnen mogen, tien minuten en geen seconde langer. “Mannen zijn nu eenmaal niet zo hysterisch” drukt een verkoopster me op het hart, al waren fysieke gevechten ook op de damesafdeling al een aantal jaar niet meer voorgekomen.
Designerveldslag
In de rij bij de pashokjes wordt druk onderhandeld. Een fanatieke moeder probeert een pokdalige tiener een witte trui met ajourdessin af te troggelen voor haar dochter die zich met een lading kleren in een pashokje bevindt. “Heeft jouw dochter dan misschien die croptop met ‘wawawa’ erop?” Terwijl de volgende groep vrouwen de starthouding aanneemt om een zweefduik de rekken in te maken, gaan de bokshandschoenen van imitatieleer als warme broodjes over de toonbank.
Mijn gedachten dwalen af naar de Japanse film Battle Royale. Een klas schoolkinderen krijgt drie dagen de tijd om elkaar uit te moorden op een onbewoond eiland. De winnaar is degene die het langst in leven weet te blijven. Goed, de verliezers van deze designerveldslag komen er een stuk beter vanaf. Met lege handen maar springlevend keren ze huiswaarts. De winnaars moeten het doen met een onzichtbare lauwerkrans en een trui van duikpakkenstof waar in grote reliëfletters ‘lul’ op staat.
Beeld via hm.com
