De teloorgang van het plus-size model
Terwijl de Rosetta rondjes cirkelde om komeet 67P/Tsjoerjoemov-Gerasimenko, voltrok zich op aarde een waarachtige billenrevolutie. We zagen ze schuddend en stuiterend in videoclips, champagneglazen balancerend op tijdschriftencovers en in niemendalletjes over podia paraderend.
Vaandeldragers van deze kontenkentering zijn Beyoncé, Nicki Minaj, Jennifer Lopez, Iggy Azalea en Kim Kardashian – artiestes of op z’n minst getrouwd met een artiest. Kardashians huwelijk met Kanye West bezorgde haar naast sekstape- en realityfaam de status van mode-icoon, tot ongenoegen van hen die wél weten hoe het hoort.
Over de authenticiteit van haar achterwerk, dat deze week bloot op de cover van Paper Magazine belandde, wordt sinds realitysterrenheugenis druk gespeculeerd. Implantaten, photoshop of oneindig veel squats, wie zal het zeggen? Omdat werkelijk geen enkele tijdschriftcover photoshopvrij is, doet het er in dit specifieke geval ook niet heel erg toe.
Gebouwen van vrouwen
Mijn verhouding met mode is er een van haat en liefde. Ik volg het op de voet en mooie kleren kunnen als kunst zijn, maar het eenzijdige vrouwbeeld dat ermee gepaard gaat (blank en dun) kan me gestolen worden. “Eet jij elke dag zo’n grote boterham?” vroeg een klasgenoot me toen ik nog op de modeacademie zat. Elke dag? Een dúbbele boterham? Mét beleg? Het idee.
In de modewereld spreekt men niet over dik en dun maar over modedun, dun en plus-size. Maat 36 wordt als dun beschouwd, en de voorhoede van de billenrevolutie valt zonder twijfel in de laatste categorie. Om onder de noemer modedun te vallen, moeten knieën en ellebogen het dikste punt van je ledematen zijn en dien je over uitstekende sleutelbeenderen en een thigh gap (of brugkut) te beschikken. Al die moddervette gebouwen van vrouwen met maat 38 of meer zijn natuurlijk plus-size.
Plus-size of ‘plus-size’
Het excuus van size zero-predikers is dat het nu eenmaal de sample size van kleding is. In werkelijkheid zit die patroontekenaar er niet voor de sier, dus kan het allemaal best een onsje meer zijn. Dat brengt me op de volgende blote vrouw die momenteel de gemoederen bezighoudt, namelijk het prachtige plus-size model Myla Dalbesio. Calvin Klein castte haar (maat 38) naast een handjevol reguliere modellen (size zero) voor de nieuwste ondergoedcampagne. Vrij revolutionair voor het Amerikaanse merk, maar het viel niet in goede aarde. “Wát? Moet dat plus-size voorstellen?” riep het internet in koor. Ter vergelijking: grotematenmode loopt in Nederland grofweg van maat 44 tot morbide obesitas.
Verandering van spijs doet eten
Maar juist door de Calvin Klein-campagne met Dalbesio zie ik de toekomst van het vrouwbeeld rooskleurig in. In 1993 luidde hetzelfde merk met Kate Moss in onderbroek het tijdperk van de megadunne modellen in: heroin chic. Supermodellen als Cindy Crawford, Naomi Campbell en Claudia Schiffer, bombshells met borsten en billen, legden het af tegen sprieterige meisjes met holle ogen en geprononceerde jukbeenderen.
Laat 2014 de boeken ingaan als het jaar waarin diversiteit ook de mode bereikte. Het jaar waarin vollere modellen steeds meer voor vol werden aangezien en het jaar waarin de term plus-size langzaam in onbruik raakte. Dan komt er ooit misschien een dag dat zelfs de billen van Kim Kardashian niet meer in staat zijn om het internet af te breken, hoe indrukwekkend ze ook zijn.
Beeld via Hypebeast
