Het voetbal gaat ten onder aan Panenka’s op de lat!
Zaterdagavond speelde PSV in Dordrecht. Bij de stand van 1-1 mocht Memphis Depay een penalty nemen. Hij nam een aanloopje, deed net alsof hij de bal niet met een lullig boogje richting het midden van het doel zou lepelen en lepelde de bal vervolgens toch met een lullig boogje richting het midden van het doel.
De Dordrecht-keeper lag al in de hoek te spartelen als een pissebed die op z’n rug terechtgekomen is en keek hulpeloos naar de bal, die ergerlijk langzaam boven hem langs richting een zeker doelpunt zweefde.
De bal kwam op de lat.
Na de wedstrijd vertelde Georginio Wijnaldum, de aanvoerder met de kamerbrede glimlach, dat ‘ze’ Memphis erop hadden aangesproken, in de rust. Op dat kleffe strafschopje. En Philip Cocu zei: ‘Iemand met zijn trap…’ En dan nog iets.
DOE!
Ik zat thuis – op de bank, want geen Eredivisiecoach peinst erover om mij op te stellen – en riep tegen het scherm: ja! Verdomme! Het moet maar eens afgelopen zijn met dat tegenstanders vernederende gepriegel en gepruts! Klaar met de Panenka’s, balletjes onder de voet, passjes met de hiel, buitenkantjes voet, puntertjes, pannaatjes, korte cornertjes, no-lookballetjes, akkaatjes, pirouetjes, Ronaldinhootjes, Prosineckietjes, Heinentjes en Zidanetjes!
Waarom zou het altijd maar mooi moeten?
Doen we dat soms in het dagelijks leven ook?!
Waarom kan het niet gewoon NOR-MAAL?!
Wij gaan op maandagochtend toch ook niet naar een koffietent, vragen daar om een ingewikkelde koffiefantasie met sojamelk, Andessuiker en een biologisch afbreekbaar roerstaafje, waarna een meesterbarista met een volgens de laatste Berlijnse mode en volgens een oude indianenmethode gevlochten baard probeert ons portret in cacaopoeder op het melkschuim te schilderen? Wij pijpen onze Sinterklaasgedichtjes toch ook niet op tot metrische wondertjes, vol inventieve rijmelarij en subtiele steekjes tot ver onder de gordel, als het even kan in meerdere talen door elkaar? Wij gaan toch ook niet de deur uit met ons haar in model, met schone kleren in kleuren die perfect matchen, en – indien van toepassing – met be-eyelinerde ogen en volkomen verstifte lippen?
Gewoon filterkoffie, ‘Sint zat te denken’ en een T-shirt met een spijkerbroek!
Belachelijke toestand, zo’n Panenka. Waar denkt zo’n jongen dat ie mee bezig is? Met entertainment? Het publiek vermaken?! We hebben het hier over topsport, over big business. Het publiek aan de Krommedijk wil niet vermaakt worden, anders zaten ze daar niet! Die mensen willen gewoon kille, klinische nederlagen zien en dan bevredigd naar huis, week in, week uit. Je vraagt je af wat zo’n Memphis denkt op dat moment. Als ie al denkt: het zou me niks verbazen als hij zich laat leiden door “gevoel”, zo’n term.
Niemand zit te wachten op iets onverwachts – doe het dan ook niet! Verras toeschouwers niet, laat ze niet opveren van hun kuipstoeltje – gesteld dat ze er niet al lang en vooral breed aan vastgevroren zaten.
Hou! Het! Simpel!
DOE NORMAAL.
NORMAAL!
Het valt me sowieso steeds vaker op, hoe ingewikkeld mensen gaan doen als ze andere mensen denken te moeten vermaken. Boeken met dubbele lagen en verhaallijnen die door elkaar heen kronkelen en dan op inventieve wijze op de laatste pagina pas samensmelten; Films waarin het plot steeds lijkt te veranderen; liedjes vol metaforen en ingewikkelde zinnetjes. Waar dient dat toe? Waarom kunnen mensen niet gewoon schrijven wat ze te schrijven hebben, waarom kan een detective z’n werk niet beter doen en gewoon meteen op de goeie verdachte afgaan?
Waarom mimen als je gewoon kunt praten?
Waarom wordt er in talkshows altijd omslachtig geïnformeerd naar dingen die de presentator al lang weet? Kunnen we die informatie als kijkers niet gewoon als nieuwsbrief in onze mailbox krijgen? En trouwens: wat is dat met Studio Sport? Waarom niet gewoon de doelpunten laten zien, het aantal gele en rode kaarten opnoemen en volgende wedstrijd? En bij wielrennen: alleen de eindsprint? Waar dient dat oeverloze voorspel toe? Zit iemand daar op te wachten?
De wereld van het vermaak gaat nog eens aan Panenka’s, frivoliteit en fantasie ten onder. Gelukkig zitten Georginio Wijnaldum en Philip Cocu er namens ons allemaal bovenop.
